Marc Migó, de vrolijke componiste Martha Argerich houdt van

Marc Migó (Barcelona, 1993) is op 32-jarige leeftijd al een ware activist in de muziekscene, in staat projecten te lanceren die anderen ouder dan hij onwaarschijnlijk zouden achten. Dat is wat het betekent om met één voet in het dynamische New York te staan, waar hij zich vestigde sinds zijn tijd als compositiestudent aan de Juilliard. Waarom zouden we een stichting oprichten ter promotie van hedendaagse muziek en kwaliteitsrepertoire? Daar is hij dan, die de jonge Fundació Vera Música nieuw leven inblaast.

De meest modieuze componist in de Catalaanse scene is zo artistiek adviseur, muziekmanager, incidenteel programmeur die jonge artiesten ondersteunt geworden... En hoewel het helemaal niet zijn bedoeling is om de Stichting te gebruiken als springplank voor zijn persoonlijke carrière – "Ik wil niet het imago wekken van een middelmatige componist die zichzelf programmeert" – rechtvaardigen de omstandigheden die nu zijn ontstaan dat het eerste concert dat door de entiteit wordt georganiseerd – vandaag in het Palau de la Música, 20.00 uur – in feite de nationale première is van zijn Carnaval de las Indias , omdat het in première gaat door niemand minder dan Martha Argerich, die hij ontmoette via een goede gemeenschappelijke vriend, de pianist Alan Kwiek.

Uiteindelijk hebben we een bestiarium samengesteld waarin elk deel een mythologisch wezen uit Latijns-Amerika portretteert: Woody Woodpecker, de Llorona, de Vampier..."

"We wilden al een tijdje iets samen met Martha doen," legt Migó uit, "maar op een dag, toen ik met Alan bij haar thuis in Genève was, ontmoette ik haar dochter, Annie Dutoit-Argerich, actrice en doctor in de literatuur, met wie we meteen een klik voelden. En uit die drievoudige brainstormsessie ontstond het idee om een toneelstuk te schrijven dat onze Latijnse roots weerspiegelde. Aanvankelijk wilde ik een bestiarium van uitgestorven dieren maken, maar via Gonzalo Demaría, de directeur van het Teatro Cervantes in Buenos Aires en auteur van de tekst, kwamen we uiteindelijk tot een bestiarium waarin elk deel een mythologisch wezen uit Latijns-Amerika portretteert: Woody Woodpecker, de Llorona, de Vampier..."

Het werk, in zekere zin een vertekende weerspiegeling van Camille Saint-Saëns' Carnaval des Animaux , werd door Marc opgedragen aan Alan en Annie, die tevens als verteller optreedt, een figuur die ook in Carnaval des Animaux voorkomt. "En toen had ik het grote voorrecht Martha te ontmoeten, te horen hoe ze het werk waardeerde en het te spelen. Het is als de kers op de taart van een bijna familieproject, van een groep vrienden."

Het Carnaval van Indië ontstond in Sarasota (Florida), Buenos Aires, Buffalo en Ottawa. En het landt in Barcelona, waar het samenwerkt met een werk van Juilliard-componist Philip Lasser (voor de verbinding tussen de VS en Europa) en Poulencs Concert voor twee piano's , waarvan de harmonische en melodische verfijning een voorbeeld is voor Lasser en Migó. En dit alles met het Orkest van de Koninklijke Artistieke Kring van Barcelona, onder leiding van Glen Cortese.

Migó, die tevens pianist is, had Argerich pas tijdens de repetities in Barcelona live kunnen horen.

Vreemd genoeg had Migó, die ook pianiste is, Martha Argerich pas live kunnen horen toen ze elkaar vorige week in Barcelona ontmoetten voor de repetities. "Ik had nooit te hoge verwachtingen, maar ik componeerde het eerste deel met haar als uitvoerende in gedachten, geïnspireerd door haar pianospel, niet per se haar virtuositeit, maar haar kleuren, die intimiteit, de expressiviteit, de frasering. En het is heel interessant om haar reacties te zien: je zou denken dat een bepaalde passage haar niet zou deren, maar dat doet ze wel. Het is fascinerend om te zien waar ze zich op richt en wat ze benadrukt. Het is magisch."

Lees ook

Argerich speelt zelden nieuwe muziek. Het is jaren geleden dat ze iets nieuws in première bracht, laat staan van een Spaanse of Catalaanse componist. Het is een buitengewone prestatie. Maar ze houdt van dit werk, en vindt het soms lastig, "wat haar perfectionisme aantoont, want later speelt ze het perfect." Aan de andere kant is dit carnaval een groteske viering van verschillende wezens die met elkaar in gesprek zijn, waardoor de pianiste speels kan zijn, die actrice en alchemist kan zijn die al deze spoken combineert. Het werk heeft veel magisch realisme, "alsof ze die manier van literatuurbegrip op muziek wilde overbrengen", merkt Migó op. En het bevat dat samenspel van maskers waardoor ze het werk van Saint-Saëns, zijn aquarium, zijn kangoeroes... kan citeren, wat op zijn beurt weer heel metamusiek is, waarschuwt ze, omdat het vol citaten en luchtspiegelingen zit.

Ik wilde het voorbeeld van Saint-Saëns volgen, omdat ik denk dat een van de aantrekkelijkste dingen die je met de muziek van vandaag kunt doen, is spelen met stijlen."

"Ik wilde dit voorbeeld volgen, omdat ik denk dat een van de aantrekkelijkste dingen die je met de muziek van vandaag kunt doen, is spelen met stijlen, openstaan voor een enorme bron van alle invloeden die je tegenwoordig kunt horen. In die zin is het Latijnse karakter ook sterk aanwezig, met de ritmes, de dansen, het karakter, de akkoorden, de harmonieën," waarschuwt de in Barcelona geboren componist zelf, die toegeeft sterk beïnvloed te zijn door de nalatenschap van Nadia Boulanger en die van de onlangs overleden Catalaanse componist Narcís Bonet, "voor die manier van muziek begrijpen waarin harmonie essentieel is, of de schoonheid van de akkoorden en de zang." Bovendien heeft Migó, gezien zijn studie in New York, ook een neoromantische inslag die hem leidt tot emotie en verbinding met het publiek.

Marc Migó's nieuwste werk was een herinterpretatie van Bizets Carmen voor La Fura dels Baus, een uitvoering die een paar weken geleden het festival Los Veranos de la Villa in Madrid opende. En in augustus wordt zijn Vioolsonate uitgevoerd op het Festival van Santander, hoewel zijn werk voornamelijk in het buitenland geprogrammeerd staat.