Hoe filmmaker Celine Song haar matchmaking-ervaring gebruikte om <i>materialisten</i> te creëren

Bijna tien jaar voordat ze in 2023 haar filmdebuut maakte met het betoverende, voor een Oscar genomineerde drama Past Lives , bevond schrijfster-regisseur Celine Song zich in een onmogelijk dilemma waar veel kunstenaars zich in kunnen herkennen. Ze was toneelschrijfster in New York City en had, net als wij allemaal, rekeningen te betalen en huur te betalen. Met andere woorden: ze had een baan nodig. Maar Song realiseerde zich al snel dat in een stad vol dromers, allemaal met verschillende bijbaantjes, de meeste banen extreem competitief waren en werden vervuld door hooggekwalificeerde mensen. "Ik kon geen barista worden, want ik had geen tien jaar barista-ervaring", herinnert ze zich tijdens een recent gesprek met ELLE. "Ik kon niet in de detailhandel werken en ik werd nergens voor aangenomen. Dus ik voelde me een beetje wanhopig."

Een toevallige ontmoeting op een feestje opende uiteindelijk een deur toen Song in gesprek raakte met iemand die overdag in de koppelaarswereld werkte. Ze legde de connectie, solliciteerde, solliciteerde naar een baan en werkte uiteindelijk zes maanden als koppelaarster. Het was een levensbepalende ervaring die de kern vormde van haar nieuwste romance, Materialists , en een periode in haar leven werd waarin ze meer over mensen leerde dan ooit tevoren. (De reden dat ze stopte? Ze had er bijna te veel plezier in: "Ik voelde dat ik levenslange koppelaarster wilde worden," lacht ze.) Hoewel ze er niet lang genoeg bleef om relaties verder te zien gaan dan een tweede date (en een tweede date was een enorme deal), is de wijsheid die ze door het koppelen heeft opgedaan overal te vinden in Materialists, een verfijnd en bruut eerlijk romantisch drama verankerd in Songs kenmerkende vaardigheden als verhalenverteller: het bevat scherp geobserveerde momenten, hartverwarmende chemie tussen de cast en een zielvoedende afscheidsnoot .

Song, Dakota Johnson en Chris Evans op de set van Materialists .

Het verhaal volgt de spraakmakende koppelaarster Lucy (Dakota Johnson) terwijl ze haar klanten bij de hand neemt in de onmogelijk veeleisende datingscene van de stad. Haar werk introduceert haar bij Pedro Pascals begeerlijke vrijgezel Harry, een lange, rijke, charmante en knappe heer die, in Lucy's woorden, "een eenhoorn" is - iemand die alles heeft en aan alle eisen van haar bedrijf voldoet. Het probleem is dat Harry meer geïnteresseerd is in een relatie met Lucy, die er snel bij zegt dat hij het beter zou kunnen doen dan iemand die schulden heeft, minder goed is opgeleid en $ 80.000 verdient vóór belastingen. Ook op de foto is Lucy's ex John (Chris Evans), een cateringmedewerker en een arme acteur wiens relatie met Lucy ten einde kwam te midden van de financiële problemen van het stel. Die ervaring definieerde al snel een van Lucy's absolute vereisten voor mannen: ze moeten rijk zijn. Zo mogelijk extreem rijk.

Zo denken en praten veel personages in de film, en zien potentiële matches als een verzameling cv's en profielfeitjes, in plaats van veelzijdige individuen met echte levens en gevoelens. Het is geen gemakkelijke opgave om deze harde en weinig vleiende realiteiten in beeld te brengen, en Song verdient alle lof voor de scherpzinnige manier waarop ze die in beeld heeft gebracht. Ze bewandelt een heel dunne lijn tussen het erkennen van deze waarheden en het vasthouden aan tijdloze begrippen als liefde en romantiek. "Dat was het dilemma van de film", legt ze uit. "En ook het dilemma van de moderne mens. Het enige waar ik echt over kan praten, is hoe dit dilemma voor mij persoonlijk aanvoelt. Wat zo bijzonder is aan New York City, is dat het zowel een stad is van romantici – want we dromen hier allemaal en hopen ergens op – als van cynici. Om te overleven in New York City, moet je ook cynisch zijn. Je moet praktisch en materieel intelligent zijn."

Johnson als Lucy en Pedro Pascal als Harry in Materialists .

Een van de redenen waarom Materialisten zo goed werkt, is Songs behendigheid in het weergeven van hoe romantiek en cynisme elkaar tegenwerken. "Toen ik koppelaarster was, vroeg ik mijn cliënten om hun ideale partner te beschrijven en de antwoorden waren allemaal getallen: lengte, gewicht, inkomen, leeftijd... Hoewel ik begreep waarom ze om die dingen vroegen, wist ik, omdat ik zelf verliefd was, dat dat helemaal niet is waar liefde om draait of hoe het voelt. Dus [het maken van deze] film ging over [het vinden van] de balans tussen de praktische en de fantasie van ware liefde." En inderdaad, Song slaagt daarin en geeft ons complexe personages die ze niet veroordeelt, zelfs niet op hun donkerste en meest oppervlakkige momenten. "Ik wil niet zeggen dat het oordeel er niet is. Natuurlijk beoordelen we elkaar allemaal constant op de een of andere manier," legt ze uit. "Maar wat voor mij echt voelt, is het herkennen van waar het personage werkelijk vandaan komt. Waarom maakt dat personage dat mee?"

Ze is genereus en scherpzinnig in het aandragen van die redenen in Materialists . In een van de beste scènes van de film laat een flashback zien hoe $25 – voor sommigen een triviaal bedrag, maar voor anderen een aanzienlijk bedrag – ooit een ruzie tussen Lucy en John veroorzaakte. Lucy is te laat voor hun jubileumdiner in Johns auto en wil gewoon op een van die dure parkeerplaatsen in New York parkeren, terwijl John erop staat om op straat te parkeren. "Ik heb die discussie ook met mijn man gehad," bekent Song lachend. "We waren allebei blutte toneelschrijvers en we hadden nooit een auto. Maar we hadden wel een huurauto of zoiets. Ik denk niet dat het mogelijk is om in New York City te rijden, blut te zijn en geen flinke ruzie te hebben over parkeren."

Aan de andere kant van het spectrum zijn we ook getuige van de talloze manieren waarop mensen die deze problemen hebben gehad en willen vermijden, als handelswaar worden beschouwd in de moderne datingscene – een waarheid die een van Lucy's belangrijkste cliënten, Sophie (Zoë Winters), na een afschuwelijke en gevaarlijke date uit protest uitspreekt: "Ik ben geen handelswaar. Ik ben een mens." Het is een zin die Song omschrijft als de sleutel tot de hele film. "Je speelt een leuk spelletje totdat er op een dag iets totaal onmenselijk wordt. Het maakt ons allemaal minder mens, minder mens."

Song bracht de financiële middelen van John en Harry in kaart door verschillende filmstijlen te gebruiken.

Om de titel van de film recht te doen, moest materialisme niet alleen thematisch, maar ook visueel en door ontwerpkeuzes gebaseerd op het zorgvuldig overwogen inkomen van de personages worden uitgebeeld. Op papier wist Song precies hoeveel iemands garderobe of appartement kostte – er waren harde bedragen verbonden aan items en locaties, waarvan sommige in de film worden genoemd. (We weten bijvoorbeeld dat Harry's ultrachique appartement in Tribeca $ 12 miljoen kost.) En ze had er plezier in om samen met haar afdelingshoofden deze tot leven te brengen. Bij het stylen van Lucy, iemand die in armoede is geboren en getogen maar nu een behoorlijk inkomen verdient en probeert luxe uit te stralen, hadden zij en kostuumontwerpster Katina Danabassis gesprekken over hoe dat eruit zou kunnen zien. Misschien wat kledingstukken van Aritzia , het semi-betaalbare maar stijlvolle merk dat 'alledaagse luxe' oproept, evenals uitspattingen waar ze zich voor heeft uitgesloofd, zoals een tas voor speciale gelegenheden. "We dachten: 'Nou, Lucy heeft die jurk waarschijnlijk in een discountwinkel gekocht. Ik wed dat het tweedehands was.'" Dan bepaalt het natuurlijk ook wat zoiets kost als het gebruikt wordt. En toen hebben we kleding [verouderd] zodat ze aanvoelden als gebruikt.”

Voor Johns appartement was de uitdaging het vinden van een wijk in New York waar je een appartement met huurstabilisatie van $850 kon krijgen. Song had het oorspronkelijk voor Bushwick gepland, maar... tja, dat veranderde. "Mijn locatiemanager zei zoiets van: 'Bushwick is nu te mooi. Het is te duur'", lacht ze. Dus ging de productie in zee met Sunset Park en werden de buitenkanten van Johns huis op locatie gefilmd. De binnenkant werd gebouwd en bekleed met wat Song "een zeer herkenbare muurkleur van een slechte huurwoning in New York City" noemt. Om de financiële middelen van John en Harry te onderscheiden, moesten er ook opvallende camerabewegingen worden gebruikt, waar zij en cameraman Shabier Kirchner over nadachten. Naast de warme, fluweelzachte manier waarop Harry's appartement is verlicht (in contrast met de soberheid van Johns huis), besloot het duo dat wanneer Harry beweegt, dit vloeiend moest worden vastgelegd met een dolly. Voor de vastberaden Lucy koos ze vaak voor een Steadicam. En John gebruikte een handheld-stijl, passend bij de wankele chaos van zijn financieel onstabiele leven.

"Als je heel rijk bent, is geld bijna een fictief iets. Maar voor iemand die vijf dollar extra nodig heeft om te eten, is geld echt", zegt Song.

Volgens Song impliceerden deze keuzes niet dat meer geld iemand materialistischer maakt. Sterker nog, het tegenovergestelde is waar. "De waarheid is: hoe minder je hebt, hoe materialistischer je moet denken, want elke dollar telt. Als je heel rijk bent, is geld bijna een fictief iets. Maar voor iemand die vijf dollar meer nodig heeft om te eten, is geld echt."

In Materialists is er het idee van iets ononderhandelbaars – iets waar je geen concessies aan wilt doen bij het kiezen van je partner. Voor Song is dat simpel: "Dat ze van me houden," zegt de zelfverklaarde romanticus. "Liefde is betekenisloos tenzij het onvoorwaardelijk is. En dat is voor mij ononderhandelbaar." Dit antwoord zal niemand verbazen die Materialists al heeft gezien en een traantje van geluk heeft gelaten bij het trotse, niet-cynische einde van de film. "Wat kan Lucy doen als haar liefde wordt aangeboden, behalve 'Deal' zeggen? Ze krijgt een aanbod dat ze niet kan weigeren. [En dat idee] zit in de tekst van het liedje waar John en Lucy op dansen, ['That's All']. Ik ben dol op dat liedje. Mijn man speelde het voor me," vertelt ze.

Uiteindelijk is dit het idee en gevoel dat Song iedereen uit de film wil meegeven. "Je kunt de film zien als een spiegel, of als een spiegel. Het is persoonlijk, en de droom van deze film is dat het publiek het persoonlijk opvat, dat het onder hun huid kruipt," zegt de regisseur. "Je kunt een appartement van 12 miljoen dollar weigeren. Maar [het is] een misdaad tegen jezelf om nee te zeggen tegen de liefde."