Middeleeuws, zwaar en bloederiger dan ooit. Doom Slayer is terug

Doom Slayer is middeleeuws en postmodern. Hij is niet de gymnast uit Doom Eternal. Hij is zwaar en metaalachtig, een bloeddorstige en gruwelijke tank. Doom: The Dark Ages, het nieuwe hoofdstuk in de id Software-franchise die in 1993 ontstond, komt dichter bij zijn oorsprong. Trouwe fans zullen het meteen merken. Doom is historisch gezien de meest hectische, overdreven en spetterende shooter, en misschien ook wel de meest zelfspottende. De "rip and tear" is die van de gouden eeuw, de esthetiek is donker en minimalistisch - misschien té veel - en het perspectief is om de overlevering van de serie weer op één lijn te brengen om, eveneens op een inspirerende filmische manier, het verhaal en de gebeurtenissen die met de Doom Slayer gepaard gaan, te vertellen. Echte liefhebbers zullen dit geweldig vinden.

Ren en spring tot de tanden toe bewapend, schietend alsof er geen morgen is. Maciulli-demonen die hen in een meer van bloed willen verscheuren. Doom is geen spel voor gevorderden, maar het is ook geen domme shooter. Helemaal niet. Het vechtsysteem is niet ingewikkeld, maar het vereist wel enige beheersing en is tenslotte afwisselend. De schrijver vond de platformaanpak van Doom Eternal niet zo leuk, maar hij is iemand die het beu wordt om steeds op dezelfde manier te winnen. Bij Doom is er geen universeel wapen of tactiek die op alle maps werkt.

Het kettingzaagschild, de elektrische handschoen en de knuppel met stekels. Bovenal de genagelde club, ook omdat het het stijlmiddel is van deze Doom: The Dark Ages. Ik vond het leuk omdat het een natuurlijke “tank” is. En omdat het vinden van ingewanden en stukjes hersenen op je pad mij terugvoert naar de tijd dat ik jonger was.

Misschien wilde hij niet zo ver terug in de tijd. Prequels hebben altijd het nadeel dat ze weinig over de hoofdplot onthullen. Deze Doom, een van de meest verhalende delen in de reeks, vertelt het meeste over de achtergrond van de geschiedenis, ook al was dat niet echt nodig.