Pino Daniele en de gitaar van Di Dio. Ik hou van de blues (en de harmonie op het podium).

En nu speelt het... Pino Daniele's (half)donkere soul krijgt stem en gevoel op donderdag in Bergamo op het podium in de Via Serassi met gitarist Osvaldo Di Dio en vier pijlers van het geluid dat het epos "A me me piace 'o blues" kenmerkte: Gigi De Rienzo op bas, Ernesto Vitolo op keyboards, Rosario Jermano op percussie en Lele Melotti op drums. Vitolo en Jermano zijn al sinds hun eerste album bij Mascalzone Latino, De Rienzo sinds hun tweede, en Melotti bij hem tijdens de popdoorbraak van "Che dio ti benedica" en "Non calpestare i fiori nel deserto".

"Blues for Pino" debuteerde in januari in de intieme setting van de Blue Note om het gelijknamige opnameproject te presenteren. Het werd geboren op de tiende verjaardag van zijn dood door de passie van Di Dio, die afstudeerde aan het Giuseppe Verdi Conservatorium in Milaan (met een scriptie over Jimi Hendrix) en later samenwerkte met grootheden uit ons lied, zoals Battiato, De André (Cristiano), Ramazzotti en Alice.

Osvaldo, hebben concerten jullie band versterkt? "Op het podium spelen is totaal anders dan in de studio, want avond na avond scherpt het je begrip, je saamhorigheid en je harmonie aan. Zozeer zelfs dat we bijna alle concerten opnemen met de bedoeling er een livealbum van te maken."

Wat verandert er ten opzichte van de studio-opnames? "Er staan tien nummers op 'Blues for Pino', terwijl de live-opnames er bijna het dubbele van bevatten. Er is dus genoeg materiaal om uit te kiezen. Denk maar aan opvallende afwezigen op ons eerste album, zoals 'Tutta 'nata storia', 'Chesoddisfazione' of het instrumentale 'Toledo'."

Op 18 september herdenkt Napels Daniele met een groot concert op de Piazza del Plebiscito. "Ook de organisatoren hebben interesse getoond in ons project. We hebben onze beschikbaarheid kenbaar gemaakt en wachten op hun reactie. Natuurlijk hopen we erbij te zijn."

Er zijn dit jaar verschillende shows met Pino's muziek geweest, waaronder zelfs een met De Rienzo en Vitolo zelf. "'Blues for Pino' is een artistiek project dat begint met de arrangementen, met de mogelijkheid om de nummers opnieuw te beleven met de muzikanten van toen. Anderen vertrekken echter vanuit een ander concept, namelijk het getrouw reproduceren van het geluid van de platen. Een keuze die wat mij betreft even terecht is. Danieles muziek biedt ruimte voor verschillende benaderingen. En dat is absoluut gunstig voor het publiek."

Het verleden en de toekomst van een bijzonder repertoire. "Ik denk dat Pino veel paden heeft aangewezen, waarvan sommige nog volledig verkend moeten worden. Ik denk bijvoorbeeld aan het idee om de blues te verbinden met de Napolitaanse traditie, zo beeldend vervat in de grooves van 'Nero a metà'. Nou, ik denk dat er in die richting nog een lange weg te gaan is."

Welk nummer heeft de live-ervaring van deze tour het meest verrijkt? "Dankzij live-improvisatie krijgen bijna alle nummers een uitgebreidere vorm dan op het album – denk maar aan 'Yes I Know (My Way)', dat op het album drieënhalve minuut duurt en tijdens concerten wel tien minuten kan duren. Vanuit dat oogpunt heeft onze show een lichte jaren 70-aanpak, zoals een Amerikaanse jamband in de stijl van Tedeschi Trucks Band of Warren Haynes' Gov't Mule."

Maar wat zou je Pino vandaag de dag vragen? "Die vraag heb ik mezelf minstens honderd keer gesteld. Misschien zou ik hem vragen waarom hij gedurende zijn hele carrière zo lang heeft gewacht met het hervormen van zijn historische groepen, met het herenigen van zoveel kampioenen van die 'Napolitaanse macht' waarvan hij de meest prominente exponent was; op een gegeven moment nam hij wat afstand, maar in de laatste fase van zijn reis vond hij er weer een sterke band mee. En zo herinner ik hem graag."