In Anatolië de kring van verloren kinderen, de ontdekking

In Centraal-Anatolië, in het huidige Turkije, komt een mysterieus en aangrijpend verleden weer boven water dankzij de ontdekking van wat al bekend is geworden als "de cirkel van verloren kinderen". Tijdens de achttiende opgravingscampagne op de vindplaats Uşaklı Höyük, uitgevoerd door de Italiaanse Archeologische Missie en gecoördineerd door de Universiteit van Pisa, werden de resten van zeven kinderen gevonden in een context die wijst op rituele praktijken die teruggaan tot de Hettitische periode, de bronstijd, voornamelijk tussen de 17e en 12e eeuw voor Christus.

De ontdekking, gedaan in de zogenaamde 'Circulaire Structuur', een raadselachtig stenen gebouw dat de afgelopen jaren al wetenschappelijke aandacht heeft getrokken, werpt nieuw licht op de gemeenschapsrituelen van de bevolking uit de late bronstijd. De botten van de baby's werden niet in echte graven gevonden, maar verspreid tussen aardewerkfragmenten, dierlijke resten en as: een combinatie die wijst op heilige rituelen, mogelijk vergelijkbaar met die uitgevoerd in de tofetten van oude Fenicische steden.

"De connectie tussen de overblijfselen en de monumentale architectuur is nu duidelijk", legt professor Anacleto D'Agostino uit, archeoloog aan de Universiteit van Pisa en directeur van de opgraving. "We kijken naar een ruimte met een rituele functie, verbonden met gemeenschapsgebruiken en de symbolische waarden van de Hettitische samenleving."

Een van de belangrijkste vondsten van de opgraving is een kindertand, in opmerkelijk goede staat. Naast een absolute datering zou DNA-analyse cruciale genetische informatie kunnen opleveren over de bevolking die de plek bewoonde. Deze plek wordt nu door veel geleerden geïdentificeerd als de heilige stad Zippalanda, gewijd aan de cultus van de Stormgod.

De site Uşaklı Höyük ligt op het centrale Anatolische plateau en is een van de belangrijkste bestudeerde Hettitische nederzettingen in Anatolië. De campagne van 2025, uitgevoerd door de Universiteit van Pisa in samenwerking met Turkse en internationale universiteiten, bestreek verschillende strategische gebieden.

In gebied F van de site ontdekten archeologen nieuwe muren die dateren uit een late fase van Hettitische bewoning. De structuren weerspiegelen de aanwezigheid van de 'Cirkelvormige Structuur', wat suggereert dat deze in de loop der tijd voortdurend werd gebruikt, waarschijnlijk voor een cultusdoel. Bestrating en oostelijke gelaagdheid wijzen op langdurige bewoning, wat de hypothese versterkt dat deze ruimte het heilige centrum van de nederzetting vertegenwoordigde.

Op de akropolis hebben opgravingen voor het eerst een reeks woningen en openbare ruimtes gedocumenteerd die een chronologische periode bestrijken van de ijzertijd tot de hellenistische periode. Een verwoeste afzetting, vier meter onder de grond ontdekt, leverde verbrande stenen en as op die nieuwe details zouden kunnen onthullen over een nog weinig bekende fase in de regio.

Tegelijkertijd wordt in Gebied G het onderzoek naar de middeleeuwse necropolis voortgezet, met genetische analyses van een begraven familie die nieuwe aanwijzingen kunnen bieden over de demografische herindeling van Anatolië na de historische slag bij Manzikert (1071 n.Chr.).

Naast de structurele en menselijke resten heeft de Italiaanse Archeologische Missie een schat aan materieel bewijs verzameld: keramiek, dierlijke resten, zaden en houtskool, die wijzen op een gemengde economie van veeteelt, jacht en rituele praktijken. In gebied F bevindt zich een kuil met de resten van paarden, runderen, geiten, ezels en zelfs een haas, die mogelijk werd gebruikt voor collectieve ceremonies of offers.

Er vinden momenteel archeobotanische en genetische studies plaats, gericht op het reconstrueren van de agrarische omgeving en biologische samenstelling van oude Anatolische bevolkingsgroepen. Analyses van menselijk en dierlijk DNA, uitgevoerd in het Human_G-laboratorium van de Hacettepe Universiteit in Ankara, beloven baanbrekende resultaten voor het begrijpen van de sociale en culturele dynamiek in de regio.

Het project is de enige Italiaanse archeologische missie die actief is op een Hettitische vindplaats op het vasteland en profiteert van de samenwerking met talrijke Turkse en Europese instellingen, waaronder de universiteiten van Koç, UCL, Florence, Siena, Rome Sapienza en Hacettepe. Het wordt gefinancierd door het Italiaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken en Internationale Samenwerking, de Stichting voor het Oostelijke Middellandse Zeegebied, het project Prin AlandAcon met financiering van Next Generation EU, en de Universiteit van Oxford.

Een ervaring die wetenschappelijk onderzoek, educatie en culturele diplomatie combineert en bijdraagt aan de herontdekking van een oude beschaving en haar nog steeds onopgeloste mysteries.