De verhalen van Camilleri: ze noemen het dialect, maar het is vooral de taal van het hart.

Verhalen vertellen. Boeien, vertellen, de ogen en harten van lezers vullen en hen een wereld geven om in te leven, een plek waar het prettig is om terug te keren, waar ze zich thuis voelen. Dat is wat de meester Andrea Camilleri meesterlijk wist te doen, en dat is wat hij in al zijn werken bereikte, van de Montalbano-romans tot historische romans, korte verhalen en theater. Zes jaar na zijn dood blijft de grote schrijver uit Agrigento lezers fascineren met zijn meer dan levensechte personages, zijn geestige en ironische stem en zijn hartige en muzikale dialect.

Ja: het dialect van de maestro is in de eerste plaats een taal van het hart en de genegenheid. Het is het vertrouwde dialect dat verbonden is met zijn jeugd, het dialect dat hij angstvallig in zijn geheugen had bewaard en dat hem goed van pas kwam toen hij besloot een verhalende tekst te schrijven. Hij legt het zelf uit in het voorwoord van Il corso delle cose : de puurheid van het Italiaans verdween voor de kracht van het Siciliaans, zijn volle klank, zijn vermogen om een concept in één woord uit te drukken dat in het Italiaans lange omschrijvingen zou hebben gevergd. Met alle respect voor zijn critici, Camilleri's Siciliaans is een literaire taal , gesmeed voor het vertellen van verhalen en voor het beschrijven van de dynamiek, machtsverhoudingen en kleine wonderen van een klein dorpje aan de Straat van Sicilië, waar verleden en heden elkaar kruisen: Le storie di Vigàta , om precies te zijn, met daarin de zes korte verhalen die Repubblica vanaf morgen wekelijks publiceert.

Zes verhalen die een glimp opvangen van de levens van diepmenselijke personages, die gedwongen worden een soms spottend, genadeloos of toegeeflijk lot te ondergaan. De maestro heeft de verhalen uit zijn jeugd lichaam en stem gegeven. Hij heeft kracht, waarde en breedte hersteld. Hij heeft ze werkelijkheid gemaakt. Bovendien, juist omdat hij bevrijd is van de ketenen van de roman, was Camilleri in staat en bereid om te experimenteren en literaire genres en invloeden te vermengen. Deze korte verhalen weerspiegelen het verisme van Verga , het fabelachtige verhaal van Capuana, de psychologische studie van Pirandello, vermengd met magisch realisme en klucht, of zelfs het schelmenelement verweven met drama. Het zijn kostbare verhalen, waarin men de vreugde van het licht schrijven en zichzelf daarbij verliezen inademt, een ware hymne aan de literaire vrijheid en opnieuw getuigend van de grootsheid van deze geweldige auteur.