De naam van de roos. Een blijvende aanrader.

Giannangeli

Broeder Willem van Baskerville, net als de hond die Sherlock Holmes tegenkwam, en de novice Adso van Melk, eveneens een novice zoals Dr. Watson, steken passen en bergen over, niet voor een reis, maar om de voet van de benedictijnenabdij te bereiken, waar een bibliotheek staat die de trots is van het middeleeuwse christendom. Ze zijn daar, de een om te leren van zijn Meester, en de Franciscaanse Meester, een inquisiteur in een verre en onbetreurde tijd, om zijn volgelingen te steunen in een theologisch dispuut met de verschrikkelijke Bernard Gui. Ze hadden zich nooit kunnen voorstellen dat het tweede boek van Aristoteles' Poetica, het boek dat na het eerste aan de komedie is gewijd en tot op de dag van vandaag de maatstaf voor de Griekse tragedie blijft – een boek dat eigenlijk niet bestaat (of toch wel?) – een spoor zou achterlaten van broers die onder de meest fantastische omstandigheden zijn vermoord. Natuurlijk herkende je het: het is "De naam van de roos", Umberto Eco's debuutroman, die onder de schijn van een thriller een essay, een filosofische verhandeling, een theologisch compendium en een samenvatting van nog veel meer verbergt. En ja, het is ook een prachtige en altijd-blijvende zomerlectuur, 45 jaar na de publicatie.