Is de perimenopauze het probleem? Of ligt het aan mij?
We hebben de piek van de perimenopauze bereikt. En ik bedoel niet dat ik de piek van de perimenopauze heb bereikt, hoewel ik dat misschien wel heb, ik weet het niet zeker. Er is geen definitieve test voor, maar zoals het gezegde luidt: "Je weet het als je het ziet." Laten we dus in mijn spiegel kijken: ik ben 44. Soms heb ik het 's nachts warm. Ik ben de laatste tijd een beetje humeurig. Af en toe merk ik iets op waar ik normaal gesproken niet bij stil zou staan – een kind dat de hand van zijn moeder vasthoudt, een ouder echtpaar dat diep in gesprek is – en dan begin ik te huilen, zomaar op straat in New York. Ik ben van nature een ijskoningin, dus het moeten mijn veranderende hormonen zijn. Toch?
Wat een paar jaar geleden begon als een eyeopener over de gezondheid van vrouwen – niemand had ons verteld dat we een mini-menopauze zouden meemaken! Tien jaar vóór de daadwerkelijke menopauze! Dit is waardeloos! – is massaal geworden, tot het punt dat perimenopauze nu gewoon een synoniem is voor "ik ben in de veertig". Het keerpunt kwam in 2023, toen Hollywood-babe Naomi Watts haar ervaringen met een vroege menopauze openbaar maakte, waardoor velen kennismaakten met het woord "perimenopauze" en haar platform gebruikte om deze periode in het leven van een vrouw, waar voorheen alleen over werd gefluisterd als "de verandering ", te destigmatiseren. Huiver .
In datzelfde jaar verscheen er een coverstory over de menopauze in het tijdschrift The New York Times, waarin uitgebreid werd ingegaan op de symptomen van de auteur. Elke vrouw van een bepaalde leeftijd en demografische groep stuurde er een e-mail naar elkaar met als onderwerp: "DIT IS WAAROM IK ZO BEZWEET" en "Ik ga nu oestrogeen slikken!" Plotseling was het overal: in boeken ( The New Menopause ; Hot and Bothered ; It's Not Hysteria ; Millennial Menopause ), artikelen, podcasts (" Perimenopause Power ", " Hello, Hot Flash ") en op sociale media, waar grappige #perimenopause-memes mijn feed overspoelden. Het algoritme leek zich terdege bewust van zowel mijn leeftijd als mijn neiging tot tijdverspilling.
De perimenopauze, voor degenen die onder een steen leven – of die, je weet wel, mannen zijn – wordt gedefinieerd als de jaren van hormonale schommelingen die leiden tot de menopauze, het punt waarop een vrouw 12 maanden lang geen menstruatiecyclus heeft gehad. De laatste tijd kan ik geen moederborrel bijwonen zonder dat het onderwerp ter sprake komt, of het nu gaat om iemand die vertelt hoe ze midden in de nacht haar bezwete pyjama moest verschonen, of iemand die bekent dat ze in een vlaag van hormonale woede tegen haar kinderen heeft geschreeuwd.
Ik was laatst aan het eten met een oude kamergenote op de universiteit, en zoals wel vaker gaat het gesprek over de perimenopauze toen we onze symptomen begonnen te vergelijken alsof we middeleeuwse kwalen opsomden: pijnlijke botten, schilferige huid, haaruitval. We lachten toen mijn vriendin me een verhaal vertelde over haar "stromende bloed" en hoe ze zich uitstekend vermaakte, totdat we merkten dat de tafel met jonge financiële kerels naast ons trillend van angst meeluisterde. (Sorry dat ik jullie maaltijd verpest, jongens, maar op een gegeven moment krijgen jullie ook een vrouw die door haar broek bloedt. Proost!) De laatste keer dat ik zoveel wist over de menstruatiecyclus van mijn vriendinnen was toen we twaalf waren, en het was maar de vraag of je het had gekregen of niet. Nu is het een kwestie van: hoe vaak deze maand? Drie?
De reproductieve gezondheid van vrouwen is systematisch onderbelicht gebleven, en daarom is de explosie van belangstelling voor de perimenopauze over het algemeen een goede zaak. Mijn collega's en ik prijzen ons gelukkig dat wij informatie over deze levensfase hebben die onze moeders niet hadden, hoewel de wetenschap dat we in dit proces zitten, en alles wat daarbij hoort, ook niet bepaald een prettig gevoel geeft. We zouden op het toppunt van ons kunnen moeten zijn; op het hoogtepunt van onze carrière, kinderen die uit de luiers zijn en nog steeds relatief aantrekkelijk. Maar in plaats van ervan te kunnen genieten, zijn we allemaal gefocust op onze onvermijdelijke sprong richting de grote M. Achteruitgang is in aantocht en verpest onze dag in de zon.
“Nu kan ik niet langer alleen maar een 44-jarige vrouw zijn; in plaats daarvan zit ik in de overgang .”
Als vrouwen zich oncontroleerbaar voelen – of dik, of lelijk, of oud – wat zorgt er dan voor dat ze zich beter voelen? Producten! Veel bedrijven hebben de kans gegrepen om te profiteren van de toename van de perimenopauze, van startups in telezorg tot vitaminebedrijven, en bedrijven die vaginale gels, haarmaskers, huidoliën en verkoelende maandverbanden maken. Geen van die producten heb ik ooit gekocht, maar veel ervan zien er vrolijk, leuk en schattig uit. Tegen 2033 wordt de wereldwijde markt voor de menopauze, inclusief producten die gericht zijn op zowel de perimenopauze als de menopauze, geschat op meer dan $ 25 miljard. Er zijn apps om de perimenopauze bij te houden en sieraden die beweren symptomen te verlichten, en voor $ 19,99 kun je een Clearblue-test kopen om op te plassen die je laat weten waar je je in je perimenopauze bevindt. (In plaats van dat ze aangeven dat je zwanger bent, betekenen die twee streepjes nu gewoon dat je chagrijnig bent.)
Maar ondanks alle positieve aspecten kan ik het knagende gevoel niet loslaten dat de perimenopauze – of liever gezegd, Perimenopauze™ – uit de hand is gelopen en is uitgegroeid tot een zoveelste culturele verzamelterm, een medische term voor wat vroeger gewoon 'veroudering' werd genoemd. Omdat het zoveel potentiële symptomen heeft – de lijst bevat onder andere stemmingswisselingen, een laag libido, gewichtstoename, slaapproblemen, gewrichtspijn, onregelmatige menstruatie, angst, depressie, geheugenproblemen en huidveranderingen – is het een soort stortplaats geworden voor een scala aan normale menselijke emoties en ervaringen.
Ik denk terug aan dat moment tien jaar geleden, toen iedereen die verlegen was, of een beetje eigenzinnig, of niet naar een film kon kijken, plotseling 'in het spectrum' zat of zelf de diagnose ADHD kreeg. Je kon niet langer zomaar een excentriekeling zijn, het moest een diagnosticeerbare aandoening zijn. En nu kan ik niet langer zomaar een 44-jarige vrouw zijn; in plaats daarvan ben ik in de overgang .
Voel ik me een beetje opgeblazen? Dan is het absoluut de perimenopauze, niet die kaasplank die ik verslond. Vlugge kinderen? Perimenopauze – sorry jongens! Midden in de nacht wakker geworden? Vervelende perimenopauze, zeker niet die twee grote glazen rode wijn die ik bij het avondeten dronk. Oprah zei dat de perimenopauze haar slapeloosheid bezorgde – "Twee jaar lang heb ik slecht geslapen. Nooit een hele nacht. Geen rust," zei ze . Salma Hayek zei dat haar borsten erdoor groeiden. "Veel mensen zeiden dat ik een borstvergroting had gehad, maar ze bleven maar groeien. Heel veel maten." En Gwyneth Paltrow zei dat ze er zweterig en humeurig van werd: "Je bent ineens woedend zonder reden."
Een deel hiervan is absoluut waar. Ik heb het absoluut op willekeurige momenten warm, en dat was vroeger nooit het geval. En mijn menstruatie is... raar. Maar laten we het nu allemaal samenvatten: het is niet altijd de perimenopauze. Dat kan niet. Dat ik vergeten ben koekjes in de lunchtrommel van mijn kind te doen? Ik dacht aan iets anders, en ik vergat het gewoon, tja, ik vergat het gewoon. Mijn been doet pijn omdat ik het tegen de zijkant van mijn bed heb gestoten. Mijn huid is droog omdat ik in de winter altijd een droge huid heb. Ik slaap slecht omdat ik 44 ben en niet 24, en mijn gedachten draaien om hypotheken, ouderavonden en onvervulde carrièredoelen in plaats van alleen maar naar welke kroeg ik dat weekend ga. Geen enkele toeslag kan dat ongedaan maken, hoeveel ik er ook voor wil betalen.
Hier is nog een idee – en we moeten het er allemaal over eens zijn dat dit ons geheimpje blijft. Ik ben er niet tegen om de perimenopauze als wapen te gebruiken wanneer dat nodig is, zolang we er maar eerlijk over zijn. Ik ga zelfs nog een stap verder en zeg dat we dit verdienen, na alles wat we hebben meegemaakt. Weet je nog dat we vroeger logen over onze menstruatie om niet te hoeven zwemmen op school? En wie van ons heeft er niet eens een hevige menstruatie geveinsd om seks te vermijden? Ik vind het prima als jij het prima vindt, maar we kunnen het de mannen gewoon niet vertellen.
Laatst kregen mijn man en ik ruzie over iets, ik weet niet meer waarover (hersenmist is een symptoom van de perimenopauze). Ik deed afwijzend en enigszins irrationeel tegen hem. Toen ik me later wilde verontschuldigen, noemde ik de gierende hormonen die mijn perimenopauzelichaam teisteren. "Nee, Emma," zei hij. "Dat is gewoon je persoonlijkheid."
En toen schreeuwde ik weer tegen hem. Ik kan het excuus net zo goed gebruiken zolang het duurt! Na de menopauze ben ik gewoon weer een ordinaire bitch.
Emma Rosenblum is de nationale bestsellerauteur van Bad Summer People , Very Bad Company enMean Moms . Ze is voormalig Chief Content Officer bij Bustle Digital Group en houdt toezicht op de content en strategie voor de redactionele portfolio's van BDG. Vóór BDG was Emma hoofdredacteur van ELLE. Rosenblum was eerder senior editor bij Bloomberg Businessweek en daarvoor senior editor bij Glamour. Ze begon haar carrière bij New York Magazine. Ze woont in New York City met haar man en twee zoons.
elle
