Vakbond pleit voor betere ondersteuning van hulpverleners te midden van 'diepgaande geestelijke gezondheidscrisis'

Tijdens zijn ruim 30 jaar als ambulancemedewerker in British Columbia heeft Terry McManus veel slapeloze nachten gehad.

Je komt thuis van je werk en er zit nog steeds iets in je hoofd. Of je scheurt een reep van een ober of serveerster omdat het ijs niet koud genoeg is. Het heeft niets te maken met de ober of het ijs. Het is iets wat je met je meedraagt van vorige week, of van een jaar geleden.

McManus, die inmiddels met pensioen is, was tijdens zijn dagelijkse gesprekken getuige van trauma's en ervoer deze.

Maar hij zegt dat er te weinig steun was voor de geestelijke gezondheid van hem en zijn collega's.

"Ik heb zelf wel eens een therapeut, een professional in de geestelijke gezondheidszorg, gehad die me vertelde dat ik moest stoppen met de sessie, omdat de informatie die ik gaf veel te expliciet was. Ze vonden het niet leuk. Dat is slechts één van de duizenden telefoontjes waar we het over willen hebben. Het vreet aan je, en je krijgt niet de hulp die je nodig hebt."

Voorstanders als McManus roepen op tot betere, snellere geestelijke gezondheidszorg voor ambulancepersoneel, nu de vakbond die ambulancepersoneel en centralisten vertegenwoordigt, in een verklaring spreekt van een "diepgaande geestelijke gezondheidscrisis" binnen de beroepsgroep.

De voorzitter van de Ambulance Paramedics of BC, die ongeveer 6.000 paramedici en centralisten in de provincie vertegenwoordigt, zei in een persbericht dat de vakbond "ongekende aantallen claims op het gebied van geestelijke gezondheid en welzijn" onder haar leden ziet.

De vakbond meldde dat uit recente rapporten blijkt dat 30 procent van de ambulancemedewerkers en centralisten niet kan werken vanwege psychische problemen of werkt terwijl ze actief betrokken zijn bij de geestelijke gezondheidszorg. Negen ambulancemedewerkers uit British Columbia zijn dit jaar overleden door gezondheidsproblemen, ongevallen en in sommige gevallen door zelfmoord. De vakbond acht dit "zeer waarschijnlijk" te wijten aan stress op het werk.

"Het is van cruciaal belang dat we goed voor onze mensen zorgen en ervoor zorgen dat ze gezond en veilig naar hun werk kunnen komen, zodat ze er voor hun familieleden kunnen blijven zijn wanneer ze die het hardst nodig hebben", aldus vakbondsvoorzitter Jason Jackson. "We hebben oplossingen nodig, en wel nu."

Samengestelde problemen

Nicki Ropp, coördinator geestelijke gezondheid en welzijn bij de vakbond, zegt dat de laatste zes jaar vooral een uitdaging zijn geweest voor hulpverleners.

"Met de aanhoudende opioïdencrisis die nog steeds een groot deel van ons oproepvolume opeist, de pandemie, de overstromingen, de hittegolf, ons personeelstekort, bosbranden, alles. Dit alles verergert de situatie," zei ze. "En we blijven maar terugkomen op ons werk, we blijven deze dingen doen en we blijven ons melden."

Maar wat er niet gebeurt, zegt ze, is dat hulpverleners niet genoeg vrije tijd krijgen om te herstellen van stressvolle diensten, dag in dag uit, en dat ze niet over de hulpmiddelen beschikken om de overlappende trauma's te verwerken.

Volgens de vakbond reageerden hulpverleners in British Columbia op bijna een miljoen oproepen.

"Ik denk dat veel mensen lijden aan compassiemoeheid, burn-out, of hoe we het ook noemen, maar wij zijn moe," zei Ropp. "We zijn moe, dat is zeker."

'We hebben een lange weg afgelegd, maar het is niet genoeg'

BC Emergency Health Services (BCEHS) biedt geestelijke gezondheidszorg aan personeel, waaronder een team dat de debriefing verzorgt na traumatische oproepen. BCEHS is ook beschikbaar indien nodig. BCEHS heeft ook een Employee and Family Assistance Program dat ondersteuning biedt, zoals counseling, voor personeel en hun dierbaren, en biedt 24 uur per dag crisisondersteuning.

WorkSafeBC zegt dat het ook een aantal diensten aanbiedt, zoals counseling en toegang tot andere specialisten op het gebied van geestelijke gezondheidszorg.

Jennie Helmer, operationeel directeur van BCEHS, zei dat ze van het personeel aan de frontlinie duidelijk heeft gehoord dat er meer nodig is.

"We werken aan een direct actieplan om meer ondersteuning, meer educatie en meer hulpmiddelen te bieden waar het personeel om vraagt. Vervolgens werken we ook een aanpak voor de langere termijn uit", zei ze.

McManus zei dat hij graag zou zien dat er 24/7 hulpverleners beschikbaar zijn en dat ze ervaring hebben met het soort trauma's dat hulpverleners ervaren.

"Misschien hebben ze een tijdje op de afdeling spoedeisende hulp gewerkt... ze kunnen zien wat we doen, ze kunnen het een beetje meer aanvoelen, ze kunnen meeleven en ons de hulp bieden die we nodig hebben."

Ropp zei dat onmiddellijke psychologische ondersteuning de prioriteit zou moeten zijn. Ook zouden betere voorzieningen ervoor moeten zorgen dat hulpverleners en centralisten proactiever met hun geestelijke gezondheid om kunnen gaan.

"We hebben een lange weg afgelegd, maar het is nog niet genoeg."

Als u of iemand die u kent het moeilijk heeft, kunt u hier terecht voor hulp: