Klasgenoten: De Mullca-stoel, een blijvende troon, geïmiteerd en nooit geëvenaard

Ben-agenda, Bic-pen met vier kleuren of Eastpak-tas... sommige verdwijnen in etui's, andere slijten door het dragen of blijven onderin een kluisje liggen. Praktische voorwerpen of stijlvolle stiften, ze overleven de jaren zonder te verouderen. Voor dit schooljaar blikt Libération terug op deze voorwerpen die nooit de school verlaten. In deze aflevering de buisvormige stoel die na de Tweede Wereldoorlog werd ontworpen om klaslokalen te moderniseren.

We hebben er als kind allemaal wel eens op gezeten, er zelfs een paar oecumenische inscripties met een passer in gekerfd of er een stukje kauwgom op geplakt. En terecht: de Mullca-stoel, met zijn stalen buisvoet en gebogen multiplex zitting en rugleuning, heeft – en doet dat nog steeds – in sommige scholen die hun meubilair sinds Methuselah niet hebben vernieuwd – de kalme of onrustige achterwerken van generaties leerlingen verwelkomd, van de basisschool tot de middelbare school.

Er werden tot wel 12 miljoen exemplaren geproduceerd, van prototypes in de jaren 50 tot de nieuwste modellen in de jaren 90, toen de fabriek in Noisy-le-Sec sloot en het moederbedrijf werd geliquideerd . Maar zijn lange levensduur in Franse scholen dwingt respect af. "Het is een vrij iconische stoel die in het collectieve onderbewustzijn is blijven hangen", merkt Nicolas Girard, medeoprichter, op.