Moezel. De meanders van de Moezel, de mooiste uitzichten van bovenaf in Contz-les-Bains!

We naderen een smalle weg die zich onder een bladerdak door slingert. Aan de rand van het bos, in de zomer, voelen we ons een beetje alsof we op de maan zijn aangekomen. Het plateau strekt zich daar uit, vaak geschud door een min of meer aanhoudende bries, maar die bij intense hitte een ware weldaad is. Aan de rand van de wijngaarden zien we aanvankelijk niets dan schaarse, droge vegetatie.

Om het duizelingwekkende uitzicht te bereiken dat deze plek belooft, moet je ervoor werken. En kom zo dicht mogelijk bij de rand van deze getuigenheuvel, waarvan de diepten eeuwenlang gips- en dolomietstenen hebben opgeleverd . De beloning is de moeite waard...

Meer dan honderd meter boven de bochten van de rivier biedt een magisch panorama van meer dan 180°, met hier en daar een paar met wijnranken begroeide heuvels, daar een klokkentoren of zelfs de eeuwenoude stenen van het kasteel van de hertogen van Lotharingen, waar Sierck-les-Bains omheen ligt. Het is alsof de onmetelijkheid van de vlakte aan onze voeten ligt.

Een uitzicht dat des te indrukwekkender is omdat je er normaal gesproken ongestoord van kunt genieten, aangezien het gebied inmiddels beschermd is (Natura 2000) en wandelaars er nauwelijks zijn. Rust is de norm. Behalve natuurlijk... op de avonden van Saint-Jean . Want al eeuwenlang, aan de vooravond van deze festiviteiten, hebben de inwoners van Contz de gewoonte om aan het begin van de helling een wiel, omringd door stro, te plaatsen. Ze steken het wiel 's avonds in brand en duwen het voort, in de hoop dat het in de rivier terechtkomt.

Het schouwspel is ontmoedigend, maar het is duidelijk een dag die je beter kunt vermijden als je in alle rust wilt genieten van de ware rijkdom van deze plek. De truc is om niet verlegen te zijn en de vangrail te durven oversteken. Zonder onnodige risico's te nemen, bereik je gemakkelijk een reeks kleine terrasjes die nauwelijks breed genoeg zijn om alleen of met z'n tweeën te zitten. En dan... Het enige wat je nog hoeft te doen, is de wind je herinneringen aan deze plek laten ophalen.

O! Je zult niet veel reden hebben om te blozen: het wilde gras hier weet nog steeds geheimen te bewaren. Wat niet wil zeggen dat ze niets verklappen! Laat je meeslepen en luister naar de seconden die elkaar opvolgen. Als je goed oplet, hoor je misschien wel zinnen uit de mooiste romans: die over het leven dat ten volle geleefd wordt.