Maar waarom willen we op het Festival van Avignon per se Arabisch horen?

Arabisch als gasttaal kiezen op het Festival van Avignon is een veel riskantere zet dan Engels of Spaans. Het is de taal van enkele van de meest lijdende mensen van vandaag, de taal van voormalige Franse koloniën, de taal van gemeenschappen die in ons land racisme en discriminatie ervaren. Het feit dat we er zo weinig van horen, halverwege het festival, maakt sommige toeschouwers en critici dan ook nerveus.

Weinig teksten, weinig taal, veel dans en een heleboel optredens die niets met Arabisch te maken hebben. Deze observatie, soms teleurstellend, soms ronduit weerzinwekkend, spreekt boekdelen over onze verwachtingen, ongetwijfeld grotendeels opgeblazen door die beruchte witte schuld – de schuld van witte mensen jegens onderdrukte bevolkingsgroepen – waar de Angelsaksen het over hebben. In de hallen en kloosters van het festival zijn er niet veel mensen die de boodschap in het Arabisch verstaan die de toeschouwer aanspoort zijn mobiele telefoon uit te zetten (maar "het is leuk", hoorden we).

Degenen die zich in eerste instantie terecht beledigd voelen door het gebrek aan Arabisch op het festival, zijn soms ook degenen die Arabische kunstenaars enkel aan deze identiteit toeschrijven.