De verontrustende carrière van Isabelle Adjani, tussen flitsen van genialiteit en eclipsen

Actrices en acteurs verliezen soms hun smaak voor het vak, zoals Brigitte Bardot, die op haar 40e met pensioen ging. Greta Garbo (1905-1990) verdween nog eerder, op 36-jarige leeftijd, maar in de ijdele hoop op een comeback onder leiding van Max Ophuls, Alfred Hitchcock of Luchino Visconti. Sommigen zagen het slechts als een manier om de kost te verdienen, zoals Marlon Brando, die vanaf de jaren 80 alleen nog acteerde met de garantie van een hoog salaris. Vermoeidheid, fobieën die verband hielden met roem of leeftijd, een overvloed aan geld en diverse verslavingen kenmerkten de terugtrekkingen.

En dan is er nog het voorbeeld van Isabelle Adjani. Zij heeft niet het lineaire en dichte traject van Catherine Deneuve of Isabelle Huppert, die projecten opstapelen zoals een metselaar stenen opstapelt; haar carrière wordt getekend door hiaten en afwezigheden. Voordat ze meerdere keren als een feniks herrijst wanneer mensen haar beginnen te vergeten. Want hoewel haar werk als actrice een serieuze zaak voor haar is, is ze op haar zeventigste niet geobsedeerd door het werk dat ze beeldhouwt.

"Ik dacht altijd dat acteren een geloofsbelijdenis was voordat het een beroep werd, maar soms wordt het ook een baan ," vertelt ze. "Het is een contract met de duivel, deze business, dus we kunnen net zo goed weelderige films maken. Maar het is vervelend om te horen dat het het mooiste beroep ter wereld is, want dat is het niet helemaal." Er schuilt een paradox in Adjani. Ze doet haar werk "zonder beperkingen" , maar zonder er een absolute prioriteit van te maken.

Je hebt nog 92,33% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.