“The House in Which, Volume I,” van Mariam Petrosyan: een soort “Harry Potter” in de stijl van Julia Ducournau

Begin jaren negentig begon een jonge Armeense vrouw, werkzaam bij Armenfilm, een animatiebedrijf in Jerevan, fictie te schrijven. " Mijn eerste verhalen waren vreemd ", vertrouwde Mariam Petrosyan haar later toe. " Ze voelden alsof ze deel uitmaakten van een grote roman." Haar intuïtie klopte: het enorme manuscript zou 800 pagina's tellen en 18 jaar duren om te schrijven. Ze gaf het aan een vriend om te lezen, die het doorgaf aan haar zoon, die de tekst vervolgens aan een kennis gaf, die het drie jaar lang in een kast had laten liggen. Een vriend pakte het op, las het in één ruk uit en gaf het door aan de volgende. Van het een kwam het ander, en het belandde in de handen van een Russische uitgever, die het in 2009 uitgaf. Lezers ontdekten zo het mysterieuze internaat voor gehandicapte leerlingen dat dient als decor voor "The House in Which", met zijn vreemd genaamde helden: Tabaqui, Pompeius, Babillard, Cher Ami en Tuk-Tuk. Het is geen wonder dat het boek bij de publicatie onmiddellijk de nieuwsgierigheid van enthousiaste lezers wekte en de meest bizarre interpretaties op internet opleverde. "'Het Huis' is een aaneenschakeling van muren waarvan de verf onophoudelijk afbladdert. Het bestaat ook uit eindeloze trappen met smalle treden. Muggen die dansen onder de balkonlantaarns."

Het boek, dat in verschillende landen werd vertaald, werd in Frankrijk ontdekt door Dominique Bordes, tevens redacteur van "La Maison des feuilles" van de eveneens legendarische Mark Z. Danielewski. Bordes publiceerde het boek in 2016 voor het eerst als een zeer dikke, roetzwarte uitgave. Hij heruitgeeft dit meesterwerk nu in drie hardcovers. Het is de enige bekende tekst van Mariam Petrosyan. Het is een roman over roest en bot, "Harry Potter"...

Artikel gereserveerd voor abonnees.

Inloggen

Zomeraanbieding: €1/maand gedurende 6 maanden

Ontdek al onze aanbiedingen