Kindervideogames na je 30e: volwassenheid, tederheid en taboe

Een volwassene zet zijn console aan, kiest Animal Crossing en glimlacht terwijl zijn personage hem vriendelijk begroet. Maar iemand komt de kamer binnen en zet meteen het volume zachter of schakelt over naar een ander spel. Waarom voelen we ons nog steeds beschaamd als we ouder dan 30 zijn en 'kinder'-videogames spelen?

Dit fenomeen is niet zomaar een kwestie van mechaniek of industrie. Het weerspiegelt veeleer hoe wij volwassenheid begrijpen en hoe een cultuur die zich richt op volwassenen ons heeft geleerd om tederheid op te geven en onszelf in plaats daarvan als 'serieus' te beschouwen.

In veel samenlevingen betekent opgroeien het opgeven van: speelgoed, roze, verhalen, verwondering. Als een volwassene Kirby of Pokémon leuk vindt, krijgen ze vaak vragen als: "Ben je daar niet te oud voor?"

Het is niet de kwaliteit van het spel die in twijfel wordt getrokken, maar de toon ervan. Zachte kleuren, vrolijke muziek en personages die onze hulp waarderen, lijken onverenigbaar met het ideaalbeeld van volwassenheid. Tederheid wordt aangezien voor zwakte.

Weinig bedrijven dragen dit stigma zo met zich mee als Nintendo . Terwijl andere merken het duistere en fotorealistische omarmen, behoudt Nintendo zijn kleurrijke identiteit. Toch vertonen titels als Breath of the Wild en Majora's Mask een emotionele en filosofische diepgang die elk vooroordeel overstijgt.

Esthetische eenvoud staat niet gelijk aan verhalende eenvoud: achter het tedere uiterlijk gaan thema's schuil als verlies, eenzaamheid, gemeenschap en veerkracht.

Dit taboe beperkt zich niet tot videogames. Het geldt ook voor animatiefilms, geïllustreerde graphic novels en decoratief knuffelbeest. De volwassen cultuur beloont het cynische en serieuze, terwijl het zoete wordt veracht.

Maar tederheid kan een vorm van verzet zijn tegen een hyperproductieve maatschappij. Door iets 'softs' te spelen, kunnen we onze hoede laten varen en weer in contact komen met onze emotionele kwetsbaarheid , iets wat veel volwassenen als verboden beschouwen.

Volwassenen van nu zijn opgegroeid met consoles thuis. Ze zijn nooit gestopt met spelen, maar ze moesten hun smaak wel rechtvaardigen met "serieuze" titels zoals The Last of Us of Dark Souls .

Het probleem is niet dat je van die games geniet, maar dat je het gevoel hebt dat anderen verborgen moeten blijven. In werkelijkheid spelen "kinder"games zoals Super Mario Odyssey of Pokémon Legends: Arceus in op diepe emoties met een andere esthetiek, minder agressief maar even waardevol.

Het plezier dat je beleeft aan "kinder"spellen zegt meer over onze cultuur dan de titels zelf. Een cultuur die productiviteit associeert met persoonlijke waarde en wantrouwend staat tegenover alles wat niet nuttig lijkt.

Terugkeren naar deze videogames betekent niet dat we achteruitgaan, maar eerder dat we ons verzoenen met het kind dat we ooit waren. Volwassen worden zou niet moeten betekenen dat we tederheid opgeven, maar juist dat we het integreren in ons leven. Want ontroerd worden door een gepixelde puppy die ons bedankt voor onze hulp is geen onvolwassenheid: het is ware emotionele volwassenheid .