Tamara Silva Bernaschina: literaire gids voor het mysterieuze Uruguayaanse plattelandslandschap

"Alles is voorbij of dood, en als we terugkeren, rest ons niets anders dan heropbouwen en zoeken naar sporen van wat was", schrijft Tamara Silva Bernaschina in het verhaal "No Camping, No Boarding", een schoolvoorbeeld van haar stijl. Opschepperij, verontrusting, een onheilspellende nagalm en een zekere destillatie van melancholie bestaan ​​samen in één zin. Ze is Uruguayaans en komt oorspronkelijk uit Minas, de hoofdstad van het departement Lavallejas, een stad in het zuiden van het land waar ongeveer 39.000 mensen wonen. Ze vertelde echter aan Viva – vanuit Barcelona, ​​waar ze Larvas presenteert, haar nieuwste verhalenbundel uitgegeven door Páginas de espuma – dat haar territorium zich op het platteland bevindt. Op het platteland, in de buitenwijken. Dieren, insecten, luizen en kleine fantasierijke uitbarstingen bevolken deze acht verhalen, die vol tederheid maar ook brutaliteit zijn.

Haar eerste boek, Natural Disasters (2023), won twee Bartolomé Hidalgo Awards (fictie en nieuwkomer). Ze won ook de National Literature Award in de categorie Eerste Werk. Een jaar later publiceerde ze haar eerste roman, Season of Whales , die een eervolle vermelding kreeg in de Juan Carlos Onetti-literatuurwedstrijd. Misschien om deze reden, en omdat ze in de categorie 2000 zat, begonnen velen haar "de jonge belofte van de Uruguayaanse literatuur" te noemen.

Een categorie die haar, zo onthult ze, een beetje dwarszit: "Ik begrijp niet echt wanneer iets geen belofte meer is. Een belofte is als een toekomst. Iets dat nog niet is gerealiseerd. Ik vraag me altijd af wat er zou gebeuren als er iemand anders in mijn plaats was, als ik geen 24 was, als ik geen vrouw was."

In deze lezing analyseert ze bepaalde thema's van haar nieuwste bundel korte verhalen , die, zo onthult ze, haar lezerspubliek heeft uitgebreid en haar heeft opgenomen in een catalogus die haar eert: "Het wordt gelezen in gebieden die het voorheen niet had bereikt, zoals Spanje en Latijns-Amerika, naast Uruguay en Argentinië. Dat is wat me het meest aan dit alles inspireert. En deel uitmaken van zo'n prachtige catalogus maakt me trots."

– Je hebt literatuurwetenschap gestudeerd en een diploma redactie. Wat heeft je dat geholpen bij het schrijven?

Ik schreef al lang voordat ik een workshop volgde, en uiteraard zelfs voordat ik naar de universiteit ging. Het klopt dat de universiteit, en vooral mijn literatuuropleiding, me niet alleen een literair perspectief op Latijns-Amerika maar ook op de wereld heeft gegeven, en me de tools heeft gegeven om op andere manieren te lezen dan ik voorheen had. Het klopt dat de verbreding van mijn leeshorizon een directe impact had op mijn schrijven. Alle auteurs die ik tijdens mijn studie ontdekte, en die ik zelf niet zo gemakkelijk had gevonden, waren ongelooflijke ontdekkingen. Ik heb veel literaire workshops gevolgd. Eén die ik altijd noem, omdat die cruciaal was voor de lancering van Natural Disasters , was die van Horacio Cavallo. Hoewel het boek een eigen proces kende en ik er ook een aantal teksten buiten schreef, kwam daar de impuls om te publiceren vandaan.

– Je hebt verschillende prijzen gewonnen. Wat betekenden die voor je?

–Het was ongelooflijk. Het boek bleef maandenlang in de boekhandels en vooral in de pers hangen. De interviews, de recensies, de uitnodigingen om deel te nemen aan panels op de Boekenbeurs, zelfs op internationale beurzen – Buenos Aires, Guadalajara. Dat is fantastisch, en juist dan dragen de prijzen bij aan de bekendheid van het boek. Dan is er nog de financiële dimensie van een prijs die geld waard is en die echt nuttig is. Ook iets intiemers, een soort... ik weet het niet. Dat was mijn eerste boek, het was mijn eerste boek. Het ontvangen van deze prijzen betekende bijna een soort legitimatie, hoewel dat woord nogal vreemd is, en het gebruik ervan in deze context komt ook doordat prijzen een vreemde wereld zijn.

–Hoe zijn de verhalen in Larvas ontstaan?

"Het is een boek met korte verhalen waar ik vanaf het begin over nagedacht heb. Ik deed iets wat ik met het vorige boek niet had gedaan: ik had een heleboel teksten, ik selecteerde ze, en het boek kreeg vorm." Het idee bestond al, wetende dat het gepubliceerd zou worden in Páginas de espuma, maar ik had nog geen duidelijke richting. Maar er was iets met de toon, met elementen die ik in die verhalen wilde opnemen. Toen Juan Casamayor contact met me opnam omdat hij Natural Disasters erg leuk vond, had ik nog geen project voor een verhalenbundel. Toen ik die had, heb ik hem erover verteld. Maar er is iets aan het schrijfproces voor Larvas dat heel anders is dan bij de vorige boeken. Dat komt door het idee van een lezer die niet langer alleen een Uruguayaanse en mogelijk Argentijnse lezer was, maar uit Latijns-Amerika en Spanje, en ook door iets dat veel gerichter was qua proces. Nadenken over een boek met korte verhalen vanaf nul, kijken wat ze gemeen hebben, wat ik wil vertellen, waar het naartoe gaat. Het was heel interessant.” Vooral het tempo waarin ik aan dit boek heb gewerkt, dat meerdere maanden van zeer intensief werk vergde, waarbij ik het ene verhaal na het andere schreef met een heel interessant gevoel voor poëtische overlapping.

–Je boek begint met een citaat van de Argentijnse muzikant Dillom. Het verhaal speelt zich af in Iruya, een Argentijns stadje in de provincie Jujuy. Wat is jouw relatie met de Argentijnse cultuur?

–Veel van de literatuur die ik lees en waar ik van hou, is Argentijns. Ik denk dat de literaire traditie, met name die uit de regio Río de la Plata, zeer invloedrijk en dynamisch is. Auteurs zoals Gabriela Cabezón Cámara en Samanta Schweblin. Er zit iets ongelooflijks in waar ik echt van geniet. Dillom, muziek, film, en Lucrecia Martel, die in veel opzichten een baken voor me lijkt. De Argentijnse cultuur is sterk aanwezig in mij.

– In verschillende artikelen word je omschreven als een "veelbelovende jonge kunstenaar". Je bent geboren in 2000. Stoort of ongemakkelijk dit label je?

–Er is iets aan dat ik grappig vind. Een ander deel begrijp ik niet, en als het op een bepaalde manier wordt gebruikt, voel ik me er ook een beetje ongemakkelijk bij. Er is iets met die belofte die al bestaat sinds Natural Disasters , mijn derde boek. Er is iets aan die twee woorden samen dat me een beetje ongemakkelijk maakt. Hoewel ik wel begrijp waar ze naar verwijzen en waar ze over het algemeen naartoe gaan.

–Dit volgt uit de vorige vraag: jeugd komt als een kracht naar voren in de verhalen in Larvas. Zie je dat ook zo? Inspireert dit je tot het bedenken van verhalen?

–Er zit iets in de stemmen van kinderen en jongeren dat, voor mij, vol kracht en mogelijkheden zit. Het is een moment om de focus te verleggen, om te zien hoe de wereld eruitziet, hoe iets dat we al kennen en dat ons verveelt, eruitziet vanuit het perspectief van een kind. Welk spel speelt het? Welke vormverandering kan datgene wat we observeren ondergaan? Dat vind ik echt mooi, en ook hoe, op taalkundig niveau, nadenken over hoe een kind zou spreken me ongelooflijk rijk lijkt, hoe de magie op een veel organischere manier tot uiting komt. Dan, nadenken over de adolescentie, is als een staat van totale misvorming, op een goede manier. Dat interesseert me, die overgang, die overgang.

– Er is ook een soort open deur naar het fantastische, soms bijna magisch realisme. Merk je dat?

– Het was iets anders dat al bestond vóór de teksten. Er waren beelden, dingen waarvan ik wist dat ze niet tot een mimetische weergave van de werkelijkheid behoorden, en ik was geïnteresseerd in het zien ervan als uitbarstingen van het fantastische, zelfs als ze heel klein of schijnbaar symbolisch waren. Ik vind het moeilijk om in het rijk van het symbolische te denken.

–Ik denk dat alles wat in een fictieve tekst gebeurt, ook daadwerkelijk gebeurt. Tenzij je iets heel allegorisch leest. Bijvoorbeeld, als ik in een tekst een merrie afbeeld die opstaat uit de dood, dan heb ik het over een merrie die opstaat uit de dood. Ik vond het interessant om daarmee te spelen.

– Er is ook een verkenning van gebieden buiten de stad – landelijk, bergachtig, nabij de rivier. Waar komt dit vandaan?

–De gebieden buiten de stad zijn mijn gebied. Wat ze zeggen, en het is waar (als je je openstelt voor mensen, zijn er landschappen), zou het Uruguayaanse platteland zijn. Ik ben geboren in Minas Gerais, een stad in het binnenland, maar ik woonde in een buitenwijk. Daarna verhuisde ik naar het platteland en woonde daar tot ik naar Montevideo verhuisde om te studeren. Iets van dat gebied zit diep in mij verankerd; het maakt deel uit van wie ik ben, hoe ik me beweeg, wat ik denk en voel. Dit zijn de gebieden van mijn literatuur in de drie boeken die ik heb geschreven.

– Een ander onderwerp dat naar voren komt, is seksualiteit en het vrouwelijke universum, met name door middel van verkenning, nieuwsgierigheid en onbevooroordeelde zelfontdekking. Welke invloed heeft dit op jou?

–Ik denk dat verlangen de kern vormt van al deze verhalen en thema's. De zoektocht naar verlangen en, bovenal, het volgen ervan. Dat was een van de richtingen van het boek, dat het te maken had met het lichaam en, bovenal, met datgene wat klopt en vooruit beweegt. Dat daagt mij als mens uit. Wanneer een verhaal door verlangen wordt doorkruist, gebeuren er goede dingen.

Larven , door Tamara Silva Bernaschina (Foam Pages).