Jordi Boixadós: “Is recança of berouw beter?”

Romancier, vertaler, muzikant en acteur Jordi Boixadós (1958) richt zich op zijn laatste roman, Donar-ho tot (De Bel), een verhaal dat ‘noch autobiografisch noch autofictief is, en dat zeker veel persoonlijke anekdotes bevat, waardoor het makkelijker werd om de koers van het denken te volgen en te proberen te schrijven: "de verteller compenseert."

Het werk begint met een man die in de jaren zestig in een verloren huis in Occitanië leefde en die op bezoek komt van een vrouw die de twee een uitputtend overzicht geeft van zijn leven. Hij mist echter ook een vitaal initiatief, een element dat volgens de auteur een van de aanjagers zal zijn: "Ik wilde twee personages creëren die een totaal verschillende benadering van het leven hebben: de een is erg angstig en ambitieus en trepitjarà qui calgui, en de ander is niet gens ambiciós, ideeën die hij nog niet helemaal heeft gerealiseerd. Hij is een puber en hij geeft om het leven omdat hij niet in staat is het onder ogen te zien. maar hij kan het niet aan".

Lees ook

Voor de schrijver, de verteller, wiens naam we niet kennen, "heeft een aantal reacties die moeilijk te begrijpen kunnen zijn, als je je de vreemde reacties herinnert van personages uit Zweedse romans – afgezien van Zweedse, vertaalde versies uit het Engels, Frans en Italiaans –. Zij hebben een andere mentaliteit, en uiteindelijk verklaart dit personage dat." mateix. In de eerste jaren van mijn jonge leven begon ik ook een mica te dragen en was ik verdwenen, maar op een gegeven moment nam ik een besluit en besloot ik dat ik daar niet verder kon, in tegenstelling tot het Arabische personage, aan het einde van een schrijfperiode begon ik me te identificeren, tot het punt dat ik me moest herinneren dat jo no soc així”.

De hoofdpersoon wordt bovendien getekend door een vaderschap dat hij niet kan uitoefenen: "Iemand gaat uitleggen dat hij een geliefde had, getrouwd was en dat zij zwanger was geworden, en ik ga nadenken over hoe het zou zijn als hij mij zou overkomen, op een reactionaire manier. Ik heb een vulling van 44 jaar, en ik was 23 jaar oud, en ik ga denken dat ara ho toch wel heel anders zou zijn. Het is parla molt de maternitat, net ontbrekend, en van paternitat, in canvi, molt poc."

“Degenen die 17 jaar oud zijn en naar de universiteit gaan op de dag dat Franco sterft, hebben veel problemen”

Een derde element dat de roman zal triggeren, is geestelijke gezondheid, aangezien er een persoon is met beide belangrijke problemen: "de typische persoon die overgevoelig is, maar ook psychiatrische problemen heeft, wat heel creatief is maar nu fataal afloopt", zegt Boixadós. "Tothom heeft, direct of indirect, ervaring met zijn eigen geestelijke gezondheid of die van iemand anders", vervolgt hij. "Het betekent niets, maar het is niet jouw schuld, het is net alsof iemand de enige is die schuldig is aan een hart- of psychisch probleem. Het is duidelijk dat ze deze persoonlijke problemen hebben gezien." Het is belangrijk, omdat er drie romans volgen die, in zoverre ze hier belangrijker zijn, ook reflecteren op de medicijnen waarmee kinderen een normaal leven kunnen leiden."

De roman wordt verteld in twee plannen, van de ene kant het heden en van de andere kant de passat, vooral het bruisen van de overgang: "Es que ho vaig viure. Els que teníem 17 anos y vam enter universitat el día que Franco zal sterven hem tingut molta sort, perquè ho ho vivíem com si yo no tangués aturador i com si el món fos Meravellós i màgic, en voor een deel geconfronteerd met het behoud van veel dingen, als je op een bepaald moment kunt denken aan de misdaden van Atocha, ETA, Puig Antich... We hebben een mica een posthippie-mentaliteit, en daar zal het een heel groot borrelen zijn.

Tot pleat li fa om te overwegen of hij een ander leven zou moeten leiden, als hij vastberadener is of als hij zich voordoet tegenover de leider van de muziekgroep die hij had, claimt hij ook de segon de bord: "Hij is een figuur die deel uitmaakt van de leiding, maar niet in zijn verschijning, want hij staat in de schaduw. De verteller is helder en reflecteert in de Seva op een zeer grote recança. Maar wat is het, een recança omdat je niets hebt gedaan wat je is overkomen, of de spijt dat je iets hebt gedaan omdat je gelooft dat je iemand iets verkeerds hebt aangedaan? trencar amb tot, encapsular-se i anar-se'n a viure lluny, en es reconstrueix."

Naast het hebben van een paar groepen voor adolescenten en jongeren, heeft Boixadós een carrière als singer-songwriter opgebouwd, met beide albums die hij heeft uitgebracht – en momenteel met de schrijfband Malalletra – "een passie die steeds weer oplaait, maar die altijd terugkomt", legt hij uit. Bovendien heeft het theater me een rol gegeven in de roman van mijn eerste leven: "Na 50 jaar ben ik een acteeropleiding gaan volgen en ben ik lid geworden van het gezelschap La Perfida. Dankzij het theater heb ik een deel van de emotionaliteit teruggevonden die ik had toen ik jong was. Ik was overgevoelig, dus ik zal de rest van mijn leven moeten poseren, maar niet "Ik ben slecht. Het leven is te veel een theater geworden", verzekert hij, zich ervan bewust dat "ik vaak heb afgezien en ik denk dat ik zal komen."