Ana Torroja: “Ik ben bezig met het voorbereiden van het eerste album dat ik zelf heb geschreven.”

Ana Torroja's afbeelding verschijnt op het scherm in een donkere kamer verlicht door een spot boven haar hoofd. Het blijkt de keuken te zijn van haar huis in Mexico-Stad, waar ze al jaren woont. De ervaren zangeres heeft ruime ervaring met werken in de schaduw – in haar geval de herinnering aan Mecano, die haar altijd achtervolgt – wat haar er niet van heeft weerhouden een veelzijdige carrière op te bouwen, waarvan de hoofdstukken nog niet geschreven zijn. "Ik maak een album, het eerste dat volledig door mij en anderen is geschreven," kondigt Torroja aan met een onverholen glimlach, vooruitlopend op gebeurtenissen waarover ze geen verdere details wil geven.

Haar nieuwste werk tot nu toe is ontstaan ​​uit haar vriendschap met de Chileense Denise Lillian Laval, beter bekend als Nicole, een zangeres die ze ontmoette tijdens de opnames van het programma The Voice in de Zuidelijke Kegel. Het resultaat is "Desierto florido ", een intiem popliedje, gesigneerd door de Chileense artiest, die het gesprek aangaat vanaf de andere kant van het Amerikaanse continent, in Patagonië. "Ik heb Ana altijd bewonderd. Als tiener zong ik haar liedjes uit volle borst mee; mijn moeder en ik waren fans," herinnert Nicole zich, terwijl ze haar partner overlaadt met lof, die haar muzikale partner snel terugbetaalt door haar te omschrijven als "de Marisol van Chili", omdat ze zo jong begon "hoewel ze nog steeds sterk is."

Beide vocalisten erkennen de wederzijdse verliefdheid die ze voelden op Desierto Florida , een liefdesmetafoor die verbeeld wordt door een natuurverschijnsel in de Atacama-regio dat, na jaren van overvloedige regenval, de droogste regio ter wereld transformeert in een zee van bloemen. "Als ik erover praat, krijg ik kippenvel", zegt Ana Torroja, die benadrukt hoe belangrijk het is om je met het nummer te verbinden om samenwerkingen tot een succes te maken. "Ik wijs ze vaak af, niet omdat het niet goed is of omdat ik het niet leuk vind, maar omdat ik mezelf er niet in zie, ik heb het gevoel dat ik het niet kan verdedigen."

"Het is niet makkelijk om liedjes te maken die resoneren, maar ik heb het geluk gehad om alles samen te laten komen via mijn stem."

"Desierto florido", voor het eerst uitgebracht in 2022, combineert de stemmen van de twee artiesten, die het nummer slechts twee keer hoefden op te nemen om het een succes te noemen. "Ik heb Ana's stem in mijn hart; je kwetsbaarheid voel je als je zingt", zegt Nicole, zich rechtstreeks tot haar partner richtend. Die laatste benadrukt de schoonheid van twee "herkenbare stemmen, met verschillende persoonlijkheden en kleuren", die zich "via de uitvoering" verenigen. Nicole is zo iemand die niet zomaar een liedje zingt, ze vertelt het je, en dat is ook mijn manier om liedjes te benaderen: ik kan niet zingen zonder gevoel."

Gedurende haar carrière heeft Ana Torroja talloze muzikale genres verkend zonder bang te zijn haar eigen identiteit te verliezen. "Mijn stijl is mijn stem", zegt de zangeres, die desondanks toegeeft een gezonde afgunst te voelen op mensen, zoals Nicole, die hun eigen muziek componeren. "Het is niet makkelijk om nummers te maken die resoneren, maar ik heb het geluk gehad om alles samen te laten komen via mijn stem. Ik kan een cumbia of een ballad zingen, en het klinkt als Ana Torroja; of een rocknummer, hoewel ik niet weet of ik dat zou durven. Maar het zou zeker klinken als Ana Torroja."

Haar volgende project is een album waarop ze de composities zelf schrijft met de hulp van verschillende collega's. Het werk heeft nog geen titel en bevat geen verdere details, behalve dat het "liedje voor liedje" is ontstaan, zonder te weten waar het naartoe ging, want "je kunt niet haastig en onder druk creëren. Ik hou niet van haasten en ik ben ook geen slaaf van trends." Hoewel ze erkent dat "zoals Dalí zei, inspiratie op je afkomt, maar soms komt die niet, of wanneer je het het minst verwacht."

Nicole deelt diezelfde mening, want ze componeert zonder de "angst om de snelheid van de industrie bij te houden", zegt ze. "De nummers blijven bestaan; als ik er niet meer ben, zullen de nummers blijven circuleren. Daarom neem ik de tijd die ik nodig heb om de emotie te voelen. Ik voel niet de druk om elke donderdag een single uit te moeten brengen." Dit is hetzelfde idee dat Torroja verdedigt, en ze is duidelijk: "Wie naar me wil luisteren, komt me opzoeken."

Lees ook Imagine Dragons overspoelt Barcelona met anthems, confetti en goede bedoelingen Sergio Lozano

De twee vocalisten hebben een vergelijkbare houding ten opzichte van samenwerkingen, die tegenwoordig zo overmatig worden gebruikt. "Ze zijn heel voedzaam, maar met nuances. Misschien heb ik veel gedaan, want toen ik bij Mecano zat, kon ik niets doen," merkt de zangeres lachend op. "Wanneer ik kon, stortte ik me op wat me aansprak, maar ik accepteer niet zomaar elke samenwerking; soms doe ik het puur voor de marketing," hoewel ze in haar geval toegeeft veel te hebben geleerd van het delen van een studio. Nicole is het daarmee eens en omarmt samenwerking omdat "je uiteindelijk je zangstijl, je melodieën, je composities herhaalt, en zingen of componeren met iemand anders opent nieuwe mogelijkheden in jezelf."

De verbintenis tussen Ana Torroja en Nicole weerspiegelt de toenadering tussen Spaanstalige muziek aan beide kanten van de Atlantische Oceaan, een proces dat de kloof overbrugt die ontstond toen Nicole, een tiener, in 1994 Spanje bezocht om haar tweede album op te nemen. "Destijds voelde ik me als Brazilianen of Mexicanen, die hun muziek zo liefhebben en beschermen. Maar na verloop van tijd zijn ze veel opener geworden voor interactie met Latijns-Amerikaanse muzikanten."

Aan de andere kant benadrukt Torroja, die met Mecano de traditie doorbrak en in de jaren 80 optrad in onder meer New York, het eclecticisme van de huidige Spaanse muziek. "Toen we naar deze kant van de wereld reisden, verwelkomden ze ons met open armen, maar het was moeilijk voor Latijns-Amerikaanse muziek om naar Spanje en Europa te reizen", klaagt hij. Nu echter "is er die feedback die ik ongelooflijk belangrijk vind; het is iets wat de industrie ervaart, met name de Angelsaksische industrie, die de belangrijkste is."