'Een tancat-menu': Huilen mannen nooit?

Aan het begin van de voorstelling zegt een van de personages: “Lamine Yamal en Raphinha waren spectaculair.” Er zijn drie mannen en ze praten over voetbal, maar het toneelstuk gaat helemaal niet over voetbal, maar over mannen. Het gaat over drie mannen die al hun hele leven vrienden zijn en die elkaar om de twee maanden ontmoeten voor een lunch in de keuken van een van hun tweesterrenrestaurants. Vervolgens sluit hij de zaak om in alle rust te kunnen eten. Waar praten mannen toch over als ze alleen zijn?

Dit is een van de vele vragen die opduiken in het toneelstuk Un menú tancat van Jordi Casanovas, dat voor het eerst in La Villarroel wordt opgevoerd na veertig keer in heel Catalonië te zijn opgevoerd. Llàtzer Garcia regisseert deze drie vrienden, gespeeld door Roger Coma, Òscar Muñoz en Joan Arqué.

“Huilen is de laatste grens van kwetsbaarheid”, zegt de auteur, die drie personages in een crisis plaatst.

Casanovas legt uit waar deze tekst vandaan komt: "Nadat ik Jauría had geschreven, dat mij als auteur had geschokt en mij veel vragen deed stellen over mannelijkheid, wilde ik dit stuk schrijven, dat begint bij de vraag: Waarom is het zo moeilijk voor mannen om te huilen?"

De auteur is van mening dat "dit werk vandaag de dag, nu generaties jongeren terug willen naar het verleden, zeer noodzakelijk is." En hij wijst erop: "Heteroseksuele mannen vinden het makkelijker om vreugde of tranen te uiten tijdens het kijken naar een voetbalwedstrijd dan wanneer ze hun gevoelens uiten." Daarom vraagt ​​een van de personages, de kok gespeeld door Arqué, hen: "Hoe komt het dat we elkaar nog nooit hebben zien huilen?"

De acteur vraagt ​​zich af: "Welke legitimiteit heb ik om ze in die positie te plaatsen die een wond opent die hun status als vrienden in twijfel trekt? Hoe gaan we om met onze kwetsbaarheid? Als we een oplossing voor hem zoeken, komt alles uiteindelijk veel verder", stelt Arqué. In het stuk praten we over feminisme, en we zijn eerlijk over hoe we erover praten: het is een heel oprecht stuk. Er is geen sprake van pretentie; politieke correctheid is erg oninteressant, en in theater is conflict essentieel.

Casanovas stelt dat ‘huilen de laatste grens van kwetsbaarheid is’. Daarom plaatst hij drie personages ‘in een zekere persoonlijke crisis’. "Er is iemand die zich probeert aan te passen, een ander die niet over de middelen beschikt om zich aan te passen, en tot slot is er de chef-kok, die niet weet wat er om hem heen gebeurt." Het stuk is een dramatische komedie, omdat "achter elke grap altijd een waarheid schuilt die niet zo grappig is." De toneelschrijver legt uit waarom een ​​keuken de setting is: "In de Catalaanse keuken zijn er veel succesvolle chef-koks, maar die hebben het van hun moeders geërfd. En een keuken is een plek van intimiteit."

Lees ook De strijd tegen de ziekelijke erfenis van zelfmoord Magí-kampen

In dit geval is het niet de auteur die de regie voert, maar Garcia die de regie in handen heeft, samen met assistent-regisseur Maria Salarich. Een onmisbaar vrouwelijk gezicht, zo beaamt het artistieke team. Volgens Tania Brenlle, regisseur van La Villarroel, is "praten over de gevoelens van mannen een contradictio in terminis".

"Het is een komedie die onderwerpen aansnijdt die soms niet zo grappig zijn, en er zijn momenten waarop de personages zich openstellen en hun gevoelens delen, of dat proberen te doen, wat een manier is om zich open te stellen", zegt Garcia, die beweert dat "sommige mannen, toen ze het stuk zagen, niet wisten wat ze ervan moesten denken, niet wisten waar ze zich moesten plaatsen."

Wat betreft de mannelijkheid van elk personage, zegt Muñoz dat zijn karakter “gepaard gaat met eerder werk, omdat hij niet weet of hij het voor zichzelf doet of om iemand anders een plezier te doen.” Hoewel Coma's "mannelijkheid in de jaren 80 is ontstaan, voelt hij zich erg op zijn gemak en ziet hij geen reden om te verhuizen van waar hij is."