COMMENTAAR - Hoeveel kost het om een ​​elektrische auto op te laden? Vaak komt de bestuurder hier pas achteraf achter. Dit zal niet leiden tot een mobiliteitstransitie

Een van de belangrijkste kwesties voor een brede maatschappelijke acceptatie van elektrische voertuigen is het zo eenvoudig mogelijk maken van het opladen bij openbaar toegankelijke laadpunten. De aanbieders maken het de consument echter niet gemakkelijk: er is geen uniform betalingssysteem via een app en de stroomkosten die per laadproces worden gemaakt, zijn niet altijd zichtbaar op het laadstation.

Op deze manier proberen aanbieders consumenten te misleiden. Dat is hetzelfde als wanneer je in een restaurant gaat lunchen en pas na het eten de prijs te weten komt. Klanten ergeren zich aan het laadstation, omdat ze vaak meer betalen dan bij de concurrentie op dat moment mogelijk zou zijn. Het is als het ware een kat in de zak die elektriciteit koopt.

Voor bestuurders van elektrische auto's is het van groot belang dat ze vooraf de exacte prijs van het opladen weten. De prijzen kunnen namelijk sterk variëren, afhankelijk van de aanbieder, het tijdstip op de dag en de netwerksituatie. De elektriciteitsprijs is een van de meest dynamische tarieven. De aanbieders van oplaadpunten zijn zich bewust van het gebrek aan transparantie. Er moet vanuit worden gegaan dat brancheorganisaties vaak tegenstrijdige doelstellingen hebben met hun leden en daarom geen belang hebben bij transparante prijsstelling.

Er zou echter wel transparantie kunnen worden gecreëerd. Er bestaan ​​al laadstations die op het display de actuele prijs per elektriciteitseenheid of de laadtijd weergeven. Grote displays, zoals die bij tankstations, zijn in het elektrische tijdperk misschien niet meer geavanceerd. Er zou wel een uniforme app kunnen komen die niet alleen alle beschikbare laadpalen in de openbare ruimte weergeeft, maar ook de actuele stroomprijs ervan.

Dergelijke apps bestaan ​​al, bijvoorbeeld van Plug Share, Charge Point en New Motion, maar ze zijn niet gestandaardiseerd. Een vergelijkbare situatie geldt voor de betaalmethoden die aanbieders aanbieden. Een zogenaamde RFID-kaart (radiofrequentie-identificatie) wordt in de regel gebruikt voor automatische en contactloze identificatie van de klant en diens betaalmiddel. Het wordt ook steeds vaker mogelijk om gewoon met een creditcard te betalen. In sommige gevallen gelden echter andere tarieven dan voor klanten met RFID-kaarten.

De verschillende navigatiesystemen in elektrische auto's bieden daarnaast alleen bij bepaalde automodellen meer inzicht in de geldende elektriciteitsprijzen per laadstation. Niet alle elektrische auto’s gebruiken dezelfde software en niet alle aanbieders van laadpunten geven hun prijzen door aan het netwerk.

Bij openbaar opladen is er pas sprake van absolute duidelijkheid als de verbinding tussen de laadpaal en de auto is losgekoppeld. Dan volgt er een bonnetje en soms een onaangename verrassing: de prijs van een volle accu kan dan net zo hoog zijn als die van een volle tank benzine. Opladen is niet zo eenvoudig als tanken bij de pomp, maar net zo duur.

Deze onzekerheid rondom het opladen vertraagt ​​de overstap van auto's met verbrandingsmotoren naar elektrische voertuigen, naast andere bekende onvoorspelbare factoren zoals productkeuze, actieradius, emissies en laadtijd.

Dat hoeft niet zo te zijn. Het is hoog tijd dat aanbieders uniforme standaarden afspreken. Dit hoeft niet noodzakelijkerwijs een uniform tarief te zijn. Er zou veel bereikt worden als er prijstransparantie via een app of in de auto zou komen en als de betaalmethoden voor alle klanten gelijk zouden zijn. Het is het beste als aanbieders tot overeenstemming komen voordat de consumentenbescherming of zelfs de wetgever actie onderneemt.