De luipaardlook is terug – waarom?

Berlijn. Tegenwoordig voelen voetgangerszones en supermarkten soms aan als een dierentuin of een savanne – luipaardprints zijn overal: op blouses, leggings, broeken, rokken, jurken, jassen en schoenen. Dierenprints zijn helemaal in. De term "luipaard" moet niet altijd letterlijk worden genomen; soms kan het ook cheeta, jaguar, ocelot, tijger zijn – of zelfs giraffe of zebra.

Ook de term ‘prints’ moeten we hier niet te eng interpreteren, want het gaat niet alleen om prints, maar om het patroon zelf – ongeacht of dit op stof is gedrukt, als patroonoppervlak is geweven, is geknoopt, is geverfd of op een andere manier is vervaardigd.

Het spectrum aan mensen die luipaardprints en dergelijke dragen, varieert van de Amerikaanse First Lady op een gala tot erotisch model Micaela Schäfer, van Hollywoodsterren op persconferenties over films tot Noord-Duitse bruidegoms in luipaardpakken die "ja" zeggen. De luipaardlook was onlangs zelfs onderdeel van de dresscode op een "luipaardfeest" in een Berlijnse rooftopclub.

De Amerikaanse first lady Melania Trump draagt ​​een luipaardprint tijdens de uitreiking van de International Women of Courage Award op het ministerie van Buitenlandse Zaken in Washington.

Bron: Jacquelyn Martin/AP/dpa

De laatste jaren worden dierenprints ook gebruikt op tassen, kussens, serviesgoed en andere accessoires. Dit werd ooit als onfatsoenlijk beschouwd omdat het deed denken aan de ongecultiveerde koloniale jachttrofeeën.

Anna Sophie Müller, docent textiel en mode aan de Europese Universiteit van Flensburg, heeft een ambivalente kijk op de luipaardprint. "Luipaardprints zijn nooit helemaal uit de mode verdwenen. Dieren zijn fascinerend. Maar de codes, de betekenisgeving, veranderen enorm."

"Ik dacht ongeveer een jaar geleden: luipaardprint is helemaal 'in', ik heb dat nu nodig," zegt een vrouw van midden zestig in Berlijn, die net een blouse en een regenjas heeft gekocht. "Vroeger dacht ik dat de luipaardprintlook onmogelijk was. En deze blouse was pure tijdverspilling, want zelfs vandaag voel ik me er nog steeds in als tante Käthe, begin jaren 60. Iedereen die toen luipaardprint droeg, was absoluut niet wild."

Luipaard als breipatroon: acteur Robert Downey Jr. tijdens een persconferentie voor de film "The Fantastic Journey of Dr. Dolittle".

Bron: Jens Kalaene/dpa-Zentralbild/dpa

Nu is dierenprint ineens helemaal hip, zelfs onder jongeren. "Ik vind de regenjas, een blouson met capuchon, ook heel cool, want de combinatie is een beetje eigenzinnig", legt de vrouw uit. "Ik vind deze prints alleen mooi als ze in kleine hoeveelheden worden gebruikt, als ze goed te combineren zijn met effen items – dus in zekere zin zijn ze alleen origineel als afwisseling."

Een vrouw van midden veertig uit Mülheim an der Ruhr denkt er net zo over: "Ik denk dat het vaak goedkoop overkomt, of dat het bestaat uit mensen die er met andere patronen authentieker uit zouden zien. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan bloemenpatronen. Ze zijn kleurrijk en geven je een goed humeur."

Het werd lang als 'trashy' beschouwd: presentatrice en erotisch model Micaela Schäfer in een luipaardprintje.

Bron: Thomas Banneyer/dpa

Dat luipaardprint wordt geassocieerd met termen als 'sexy' en 'trashy' komt doordat het vaak wordt gedragen door sensuele en verleidelijke personages in films, schrijft het vrouwenblad 'Glamour'. 'De afgelopen decennia hebben modemerken herhaaldelijk geprobeerd dierenprints te bevrijden van hun verleidelijke of 'trashy' imago.' Onder hen waren de Schotse modeontwerper Christopher Kane en voormalig Gucci-ontwerper Alessandro Michele.

Midden in de zomer van 2024 oordeelde het weekblad "Die Zeit" dat alle dierenprints gehuld waren in een nostalgische waas: "Koloniale arrogantie uit vervlogen tijden, toen dode wilde dieren of trofeeën uit Afrika en Azië werden geïmporteerd." Maar ze leken meestal ook ironisch: "Een blouse met een luipaardprintje flirt met de verdorvenheid van de mode uit de jaren 60 en 70, de politieke incorrectheid met betrekking tot materialen en herkomst."

Maar dat is lang niet alles waar de luipaardlook tegenwoordig voor staat, zegt textielwetenschapper Müller: "Het kan compleet tegenstrijdig en bijna paradoxaal lijken: dit patroon stond ooit voor koloniale verworvenheden, en in het postkoloniale tijdperk staat het voor precies het tegenovergestelde; ooit stond het voor exotisme, luxe en macht, en nu staat het bijvoorbeeld voor veganistische alternatieven, wanneer het alleen nog als imitatiebont wordt gedragen voor dierenwelzijn."

Müller vermoedt dat dierenprints in de huidige tijdgeest vaak een soort "antispeciësistische uiting" zouden kunnen zijn. Wat betekent dat? Speciësisme verwijst naar iets dat lijkt op racisme of seksisme, met dit verschil dat de discriminatie hier niet gebaseerd is op huidskleur, haar, afkomst of geslacht, maar op soort.

Antispeciësisme is dan ook een ethische houding die zich verzet tegen discriminatie van levende wezens op basis van hun soort. Een nieuwe benadering van modetheorie dus. Het dragen van een luipaardvel is filosofie.

RND/dpa