Massale aanval: de Britten zetten hun eigen nalatenschap onder druk

Wanneer Massive Attack een concert geeft, is het publiek allang niet meer jong. De band won zijn fans in de jaren 90, toen ze de tijd kleurden met hun duistere triphop. Wie denkt dat popmuziek destijds voor eindeloos feesten zorgde, moet eens luisteren naar de helse klaagzangen en apocalyptische klanken waarmee de muzikanten uit Bristol dystopische angsten opriepen op albums als "Blue Lines". Massive Attack onderscheidde zich als een indrukwekkende, trendsettende band. De jaren 90 hadden niet veel beters te bieden.

Misschien waren frontmannen Robert Del Naja en Grant Marshall, die de band maandagavond naar Zurich Open Air City op ijsbaan Dolder leidden, wel profeten. Misschien voelden ze 30 jaar geleden al aan wat er vandaag de dag zou kunnen broeien. En misschien missen ze de drang om nieuwe muziek te maken, omdat hun hits ook hun waarde bewijzen op de soundtrack van het heden?

Het concertrepertoire wordt inderdaad uitsluitend gedomineerd door oude nummers. In plaats daarvan wordt de uitvoering overladen met nieuwe videobeelden en boodschappen. De overweldigende missie van woord en beeld reduceert de muziek tot louter begeleiding. Dit is ook visueel zichtbaar. Er staan ​​zeven of acht silhouetten op het podium – de muzikanten! Met moeite zijn enkele instrumenten en microfoons te onderscheiden. Maar de band interpreteert de nummers niet; ze dwarrelt ze af. De klanken vormen een lopende band van chronologisch getimede emoties. Er is geen ruimte voor spontaniteit, noch tijd voor communicatie met de fans.

Boven het podium ontvouwt zich echter een gigantisch videopanorama. In tegenstelling tot andere popsterren projecteert Massive Attack zichzelf niet op een groot scherm. In plaats daarvan flitsen cijfers en letters over de videowall. Aanvankelijk racen roddelachtige berichten van sterren en sterretjes over het scherm. Later volgen scènes over de gevaren van videobewaking. Klimaatverandering komt op een gegeven moment ook ter sprake, totdat de beeldmuur uiteindelijk hedendaagse oorlogen laat zien.

Israël wordt afgeschilderd als een oorlogszuchtige. We zien de verwoesting in Gaza. Dan de verwoesting in Oekraïne. Dan een bommenfabriek in Oklahoma. Dus de Amerikanen profiteren van de oorlog? Geen wonder, we zien binnenkort Trump, maar ook Poetin en Netanyahu. Op een gegeven moment zal Zwitserland ook de zondebok worden, omdat de oorlogswinsten in Zwitserse banken terecht zijn gekomen. Om ervoor te zorgen dat iedereen het begrijpt, worden de Britse slogans in dialect vertaald: "Welkom in Zug – daar gaat het geld naartoe."

Op zich is er geen bezwaar tegen de politieke betrokkenheid van de band, net zoals er geen bezwaar is tegen de poging om een ​​concert te transformeren tot een multimediaspektakel. Maar het optreden van Massive Attack blijkt een luidruchtige, schreeuwerige zintuiglijke overdaad te zijn die uiteindelijk net zo min bijdraagt ​​aan politieke verlichting als aan muzikale expressie.

Zanger Horace Andy krijgt in "Angel" geen ruimte voor de dynamische ontwikkeling van zijn levendige reggaestem, en zangeres Deborah Miller mist adem of enthousiasme in hits als "Safe From Harm" en "Unfinished Sympathy". Je vraagt ​​je af of de vocalisten niet liever een nieuw nummer zouden proberen in plaats van dezelfde oude coupletten te herhalen. Elizabeth Frazer zorgt in ieder geval voor een kort vocaal hoogtepunt in "Teardrop", waar de beeldenvloed even wordt stopgezet.

Na 90 minuten eindigde het concert zonder enige introductie, zonder afscheid van de band en zonder slotapplaus. Met dit concert bracht Massive Attack schade toe aan hun eigen nalatenschap.