Behzad Karim Khani: Hoe mijn vertrouwen in de reguliere media ernstig werd beschadigd - Commentaar
Onze auteur schrijft over zijn ervaringen als freelance medewerker bij verschillende redacties, waaronder Spiegel en Süddeutsche Zeitung.
Toen het conflict tussen Iran en Israël een hoogtepunt bereikte, kreeg ik van de Süddeutsche krant het verzoek of ik er iets over wilde schrijven. Bij de e-mail is een artikel bijgevoegd dat ik als leidraad kan of moet gebruiken, geschreven door een journalist die geen grens trekt tussen journalistiek en activisme. De tekst gaat uit van een onwetende, op intuïtie gebaseerde lezer. Hij is oppervlakkig en onkritisch.
Ik ken de redacteur omdat hij een artikel dat hij zelf bij een Israëlische collega had besteld, niet heeft gepubliceerd. Het artikel bekritiseerde de Duitse visie op Gaza . Ik wil zijn tijd en die van mijzelf niet verspillen aan een artikel dat toch niet gepubliceerd zal worden.
Ik zou een reactie willen schrijven, maar niet op die manier, ik antwoord. Mijn visie wordt niet vertroebeld door staatsredenen, maar ik begrijp het conflict wel degelijk. De redacteur wil er niets meer van weten. Hij weigert beleefd. Prima, vind ik.
De volgende dag neemt een andere redacteur contact met ons op met hetzelfde verzoek. Zelfde krant. Andere afdeling. De twee weten niets van elkaar. Ik zal het verduidelijken. Ik herhaal mijn standpunt. De redacteur: “Je hoeft niet meteen genocide te zeggen.” Ik heb nooit genocide gezegd. “Een campagne van wraak en vernietiging?” vraag ik. Het voelt alsof ik om toestemming vraag. Waarom deze overeenkomst? En voor een opiniestuk ook! "Dat is geen probleem." Hij zegt. Ik schrijf het artikel. Feitelijk. Duidelijk. Ontcijfer de taal van het Iraanse regime, leg de technische en economische kant uit, en de grenzen van het escalatieniveau.
Ik ben meerdere malen gevraagd om te schrijven over wat er tegen het regime gedaan kan worden. Ik ben immers een tegenstander van het regime.
Moet ik het artikel schrijven of alleen ondertekenen?Als dat in 8.000 tekens zou passen, zou het regime geen 45 jaar hebben geduurd. Ik wil graag een paar regels wijden aan een zwakte van het regime. Ik heb niets meer. Alle punten die verwarrend kunnen zijn, worden gemarkeerd en ik zal de bronnen ervan vermelden. Als ik de bewerkte tekst terugkrijg ter controle, ontbreekt de uitdrukking waar we het over eens waren. Ik zal een iets hardere toon aanslaan. Beslis alstublieft of ik het artikel schrijf of alleen onderteken. Pas na mijn aandringen verschijnt de afdruk.
Ik heb een soortgelijke ervaring met de spiegel. Na 7 oktober moet ik daar als eerste mijn teksten over het onderwerp pitchen. Als ik aanbied een analyse te schrijven over het feit dat Israël op weg is een mislukte staat te worden, krijg ik het volgende antwoord: Ondanks de uiteenlopende meningen in het tijdschrift is de stelling te pessimistisch.
Te pessimistisch? Sinds wanneer is dit een criterium? Dus je schrijft niets over de klimaatramp? Naar Oekraïne? Spiegel-columnist Sascha Lobo toonde zich in deze uitzending ook begripvol voor oorlogsmisdaden zoals voedsel- en waterblokkades tegen twee miljoen mensen, van wie ongeveer de helft minderjarig is. Dit lijkt te werken.
Een paar maanden later publiceerde Der Spiegel een interview met de Israëlische historicus Omer Bartov , die bijna woord voor woord herhaalde waarmee ik mijn ‘te pessimistische’ artikel begon. De term genocide wordt gebruikt door het Internationaal Gerechtshof, Amnesty International, Human Rights Watch en talloze NGO's.
Der Spiegel controleert nu ook opinieartikelen op feiten. Ik schrijf voor een kleinere krant. Maar zonder inmenging. Het vertrouwen van lezers in de reguliere media is ernstig geschaad. De mijne ook.
Berliner-zeitung
